hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk
foar wa’t de jûn bekrûpt;
foar wa’t allinne is, is de seedyk
dêr’t jûn op jûn de sinne him fersûpt
yn blakstil wetter of yn foarse weagen
en tusken dyk en kym sykje de eagen
om in hâldfêst, in peal, in skip
dêr’t tinzen willeas har omhinne wine:
skipper, pas op, it is dêr net sa djip,
sil dêr dy kobbe aanst in tydlik rêstplak fine?
de sinne sinkt, in tsjokke dize
skoot no oer see en lân, fergrizet
de felle gloede fan de dei
de jûn wurdt klomsk, ûnwennich, mar men wit:
– men folget troch de loft syn steile wei
der is noch hope, want de wikel bidt,
de reade raven fan dit gea, mei skerpe kloeren,
stiet biddend stil mei amper wjukferroeren
út: Spiegel van de Friese poëzie, 1994