Bang
Soms bin ik wolris bang datnei in lange nacht hjir allesoars is foar de grap, allinnichik dan net mear snap watoaren wol begripe.Dat stiennen sels
Besjoch ek gedichten fan:
klasse 4 mbû / hbû
Besjoch ek gedichten fan:
Myn freon
Ik hie in freon, hy wie myn maateins alles tagelykwy wienen faak tegearre.Ik mis him sa, dat is net stoerik hâld my dêrom stilnet ien
Ready, steady, go!
Ready, steady, go!Ik lykje wol in pro;treppen del is level ien,dat ’s yn twa sekondendien.Merakels…gjin obstakels!Mar no wurdt it dreech…Lokkich! Keuken leech,kuolkast iepen: Yes!Grutte kolafles!Punten:
Healstôk
Hjoed wapperje de flaggenbanieren dûnsje yn ’e wynDe âldsten út ’e strjitte trienjeal is it ek in minskelibben lynSy ferhelje fan wite bôle en sig’rettenopslûpen
It moaiste famke fan ’e klasse
Alle jonges binnefereale op dy.Mar dyn moaiste glimpis allinnich foar my.Sûnder te tinken,paksto myn hân.Sûnder te witten,setsto myn lea yn ’e brân.Gibeljend flústerest inantwurd yn
Made yn Bangladesj
Under golfplatedakkenyn stoffige romtenrattelje naaimasinenkrom de rêchdrûch de mûlemei seare fingersfaget sy it switfan har jong gesichtmei âldske eagende priis betelle trochhar lange dagensûnder deiljochtrinsto
Tichterby
Hy sit er!No rêstich bliuwe.Krekt dwaan as docht it dy neat.Do bist cool.In stapke tichterby.Triljende hannen.Gau yn ’e bûse.Meitsje se ta fûsten.Twa stapkes tichterby.Hy sjocht
Fjouwer eleminten
Ierde, wetter, lucht en fjoermoatte tenei troch mei trijedat is noch in hiele toerien moat in ûntslachbrief krije.Wetter spat fuortdaliks op:‘Wêr is dyn gewissede wrâld
Oeral sjipsop op
Op ’e klinkOp ’e klokOp ’e kopWrâld ûndersteboppeStean hjir yn ’e gloppeNeat út te jaanBrexit sipelet trochDe tiid hâldt gjin skoftMar gjin noedWant oeral kin
Luddevedu
Se sizze, se sizze o, se sizze safolle de wurden klinke sa leech yn myn holle. Se sizze, moatst de tiid der foar nimme
Winskballon
Yn it tsjuster fan de iere moarn lit ik myn dreamen fleane mei in gouden winskballon as út in mearkelân De binnenkant beplak ik
Fan it famke en de fisk
Op see in skip mei tûzenen stielen doazen yn read oranje, blau en swart yn giel, griis en grien. Op de side yn grutte
Ik fyn dy net werom
Ik fyn dy net werom. Itselde gesicht. Deselde hannen. Gjin werkenning. Ik fyn dy net werom. Deselde klean. Itselde hûs. Do bist net thús.
Superhero
Op it plein ha wy ’t altyd oer de superhero’s fan DC Mei myn freonen doch ik stoer imitearje ’k Superman en Thor Mar eins
de skoffeljonge
ik wit net wat der mei my is der is foargoed wat mis dan wer ha ik pine yn ’e holle in oare kear is
Wêr sille wy ús nei wenjen sette
Litte wy ús nei wenjen sette yn in hûs by see dêr’t bolsterige stoarmen om ‘e doarren spûkje en ’t sâlte wetter bluistrich tsjin ‘e
Ferhúzje
Us hûs sjocht der ferlitten út, mei de gerdinen der foar wei. It wurdt al leger efter it rút, sa fielt it ek yn my.
Hipperhapkes
Op it mêd fan iterij woll’ se graach wat nijs betinke. Elk jier komt der wol wat by om te iten of te drinken. Mar
Dit is myn toan
‘k Wol in wille-wyske sjonge op de aldermoaiste toan, foar dy iene leuke jonge dy’t my app-te fan ‘e moarn. Mar soms dy boaze dream
Alle dagen mar net hjoed
Alle dagen rint er mei de hûn by ús foar de finsters del nee, dat sis ik net goed hy rint op ‘e dyk
No hoi
dus jong do woedest prate no net sa stil, kom, fertel nee ik haw hielendal neat yn ‘e gaten nou nou nou, ien grutte hel
Hurdfytser
Us pake Jan kocht lêstendeis in nagelnije fyts. Hy soe der wakker mei op reis nei Ljouwert en Parys. ‘In proefrit is in goeie
Yn myn uppie
Elske giet mei Peter Sanne mei Jamal Femke stiet nei skoaltiid mei Harry yn ‘e hal Bo fytst fuort mei Achmed Renée mei Lidewij
Wierheid as in ko
der wie ris in Doede dy’t swart op wyt sei ‘wie ‘k mar in ko dan tocht ik net sa djip nei’ no, dêr
De kar
De hear en de bear dy stiene by in mar de bear socht nei mear en de hear nei in kar De bear seach de
Syn namme foarby
Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalle ride wy alle dagen by it lytse brune krúske del it stiet yn ‘e berm fan de autowei by
Fampier
hearste hoe’t de lamkes skrieme yn it tsjuster fan it hok hearste hoe’t de krieën krasse de meldijen fan har lot sjochste hoe’t de iken
Paradysfûgel
ûnder de sinne flechtet in jonge de holle fol gouden geheimen it wapperjend kleed as wjukken in teare toerswel yn ‘e waarme wyn yn in
Cruijff
By syn ferstjerren, 24 maart 2016 Cruijff is dea. Dat kin net. Hy sit yn myn lea. As ik de bylden weromsjoch fiel ik syn
Libbens
Ik leau yn mear libbens. Dêrfan bin ik wis. Yn in foarich libben, wie ik in liuw, wat ik jim sis. Slûpend troch it oerwâld.
Biology
Twa kear yn ‘e wike is it raak. Dan hawwe wy les fan De Vries. Biology, ik griis derfan. Dy lessen fyn ik dochs sa
Frank en Mio en Stefán
Ik soe sizze, Frank mei ik myn freon wol neame. Hy ropt fleurich ‘hoi’ as ik him op ‘e strjitte tref, ‘goeiemorgen/middag’ en dat haw
Kampioen
Ik stie fannacht op ‘e PC en keatste sis mar izersterk. By d’ opslach sloech ik sels foar bêst, wie efterynse yn it perk. ‘Kom
Asylsiker
Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen, mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten. Hy knypt yn
Thússtriid
Tink net datsto de wrâld yn moatst om de fijân te ferslaan of de geasten te ferdriuwen om’t sy it binne dy’t dyn libben besmodzje
It hynder
Doe’t de earste nachtfroast kaam en âlde blêden nei ûnd’ren toarken út it wurge hout, de gerzen glâns ferlearen, kleur oannamen fan de iere wintermoarn,
útsjoch
knoppen yn beammen laitsje har temjitte in ein fljocht op titelroazen bloeie goudgiel tulpen yn oranjeread sjonge fan it iere foarjier ûnder it reiden himeldak
Kommunikaasje
Mei myn suster kin ik prate foar de klasse bin ik sprekker ik kin ek roppe raze balte mar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt
Eilân
En yn de skulpen kin ‘k de see noch hearre. It rûzen fan de weagen op it strân. De blauwe loft tsjin grien-griis achterlân. De
Skûlplak
Der stiet in famke by de bushalte. Ferdreaun, flechtling, allinne. Wêr komt sy wei? Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich? Wêr fielde sy
Skielk wurdt it frede
Wy keazen foar de lange skimer om wei te wurden foar geweld besochten doe de tsjust’re hoalen om’t yn it ljocht gjin libben telt. Wy
Moeting mei alle minsken
No’t er omheech fljocht yn syn raket, de astronaut rjochtstreeks de himel yn, is er benijd as hy dêr ek ien treffe sil. Miskien it
Kontakt
Yn ‘e tún fan ‘e buorlju boartet it bern helpleas rôlet de bal fan syn foet wylst op ‘e dyk lilk in autodoar tichtslacht in
Flecht
In plestikpûde mei wat klean en sa, doe binne wy begûn te rinnen. Der waard net folle sein, de spanning rûn mei op en like
Lytse markol
Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnder de skiere dei dy’t hast al wei is en no mei dampe fuotten
de trui de reis…
hy sit foar my it rjochter skouder heger as it lofter de rêch bûgjend as er it giele t-shirt oan hat sjoch ik de rêchbonke
Bouwe
Alle moarnen om sân oere stean ik lang ûnder de dûs lit it wetter oer myn wangen rinne yn gedachten bin ik fier fan hûs
Chip
Ik woe dat ik in chip hie Sa ’n kraaltsje achter it ear fan hûnderttûzen gigabite en miskien noch wol mear. By toetsen en tentamens
Sûnder dy
Ik wit it wol, it is dyn rjocht, do woest net by my bliuwe. Mar om’t ik my sa iensum fiel, woe ‘k dy noch
Moetsjen
In stik stien bruts út de rots, tûzen jier lyn en dindere nei ûnderen. Dat wie it begjin fan de reis fan op ‘e rin
Bistemoai
immen hat him deljûn yn de koetsjekralen tunen it is de wyn, as in lekken tin en wyt fannacht wie er in stoarm dy’t oer
It famke
Sy is it flinterflugge famke, dat lykas streamend wetter oer de diken draaft. Har fuotten meitsje weachjes yn it sân. Blau mei sulvertriedden is har
In steande beam allinne
It bliuwt my hiel myn libben by, de dei doe’t op dit stee in grutske heit my plante as bertebeam, – it stie sels yn
Tút
ik soe dy in tút jaan midden yn ‘e winkel fan AH soe ik myn slach slaan by de tomaten do wiest noch fier fuort
Gean net nei Pompegea
Asto ris útfanhûzje wolst nei it hûs fan tante Jant al wol jim mem it noch sa graach doch it asjebleaft net, want elk wit
foto’s
‘ien piltsje hindert neat’, seit hy ‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wyn boartet yn de sânbak lykas
De dei fan myn gelok
Alle dagen gean ‘k nei skoalle, alle dagen op ‘e fyts. En se komm’ fan alle kanten, al dy minsken grut en lyts fleane my
Beppe
Juster yn ‘e iere moarn, ik wie noch net fan ’t bêd. Ynienen gie de tillefoan en ús mem dy gûlde sêft. Myn beppe wie
Fersiere
Heit rydt stadich oer de oprit, nee, de klep koe lang net ticht. Mem komt fleurich fan ‘e fliering: goudfersielsel, o sa sjyk! Heit dy
De soldaten
Doe kamen de soldaten, de himel kleure rea. In tongerslach sloech oer de wrâld en dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst
Jeltsje en Jantsje
Yn Surhústerfeansterheide Wenje noflik mei har beiden Jeltsje Styp en Jantsje Stobbe, Sliepe yn in âlde tobbe, Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e
de popelier
sa rizich stie er dêr de âlde beam bewoartele yn de grûn in bytsje skean de rêch ôfkeard tsjin ‘e westewyn skodholjend wachtsjend op sinneskyn
Kuorbalfamke
Ik hie dy by de warming-up al sjoen en tocht: foar dy sil ik troch alles hinne, foar dy haw ik myn swit oant no
Bang
Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren
Radyskes
We brochten radyskes bij ús heit en mem. Earste radyskes út ‘e kas. Se bearden der wakker fan. Op it teemeubel stie in kaart fan
Sicht op de klaai
it tuorke fan de tsjerke stekt troch de beammen net dy tsjerke fan de mummys net elke oare tsjerke dy’t sprekken lije mei gewoan in
Swarte kofje
Der is in wrâld neist ús wrâld de earste wrâld Yn dy wrâld leit in lân grôtfol kofjekopjes kofjekannen kofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lân
De treasteleaze rein
Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard? Ynienen wie er samar oan ‘e ein, wylst wy tegearre alle dagen seagen hoe’t sinnestrielen spatten
Pas op foar hurde wyn
Miskien wolsto my net leauwe, fynsto my in bange knyn, mar der is neat sa gefaarlik, as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat
se ha my op ‘e skurte hân
ik haw in pake dy’t net leaut dat se op ‘e moanne west ha dy’t de televyzje útset as der mannen mei in wite kape
ree
winter op ‘e Sweach it iis dat kreaket yn ‘e sleatten makket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaad njonken it âld
Wat ik letter wurde wol
Moat ik dan wat wurde letter, want is hjoed dan al foarby? Wat bin ik no wat letter net is, bin ik noch neat of
Online bin ‘k grut
altyd bin ik te berikken bin standby en daalk online altyd wol ‘k der foar dy wêze -keep up with friends, wherever- mar do… do
Begraffenis
Wy heukerje de kraach omheech en rinne stapke foar stapke yn in lange slinger achter de kiste. Ik mei de blommen drage. ’t Is droech
ad patres
Lyklama is dea, wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde, dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjen of kuierjen mar doe’t
Brân
It baarnt yn ‘e fierte wy kinne net helpe wy sjogge hoe’t pleatsen platlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiet hoopje dat de
Bargelibben?
‘k Waard berne yn in mesterij mei withoefolle oare biggen. It ljocht wie keunst, it foer wie keunst. Natuer? Dy joech ús stank en miggen.
It helpt net
It helpt net om slûzen ticht te laskjen, it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te
Dit lân
Dit lân, ik haw it heard it gûlen fan de noardewyn, it skuorren fan it iis, bekende stimmen yn de nacht. Dit lân, ik haw
It hûs
Der lei oer d ‘âlde stêd in bleke skyn de deis doe’t hja weromkaam út it easten mar nimmen wachte dêr om har te treasten
It hâldt
De dei hat kleuren fan blau en pears it reid stiet giel as strie tsjin ’t doarp it iis leit as in flier like griis
Hipperhapkes
Op it mêd fan iterij woll’ se graach wat nijs betinke. Elk jier komt der wol wat by om te iten of te drinken. Mar
Heit
Ik hear de minsken wol praten. Ik sjoch de minsken wol sjen. Se rabje oer út heit en se rabje oer ús mem. Minsken fregen
De blompot
ik ha in skuor har man hat my dochs mei de oaren yn it hok set útstel fan eksekúsje begjin april noch even dan meie
Guerilja
Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs. Stadich krûp ik tichterby. Ik hâld myn proai goed yn it fizier. It bist is noch
Beppe en ik
’t Ljocht is griis, de sinne kâld. Fannacht is se stoarn, ús beppe. Juster wie se noch oan ’t skreppen yn ‘e tún, tachtich jier
Ferhúzje
Us hûs sjocht der ferlitten út, mei de gerdinen der foar wei. It wurdt al leger efter it rút, sa fielt it ek yn my.
Fryslân
om Fryslân op syn moaist te sjen kladderje ik op sneinske skuon yn myn nijste streekjespak by de seedyk op en by de see tilt
Wêr silst dy noch drok om meitsje?
Wêr silst’ dy noch drok om meitsje Dat freegje ik my wier wolris ôf Alle dagen dat húswurk En repetysjes, mear as genôch! En sa
Fize dingen
Ik byn de lippen op ‘e mûle altyd as ik fize dingen sjoch, ik prop de hannen yn ‘e bûsen, sa bang bin ik dat
Boatsjes teare
Der wiene ris dames, der wiene ris hearen, dy wiene beneamd om my dingen te learen, earst oer alle lannen en doe oer de seeën,
der stie in parrebeam yn appelskea
der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel
Fakkefulle
Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.
De race
Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t
Se seinen
Do rinst dysels nochris in kear foarby, seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se elke kear as ik efterom sjoch, tink ik: stom noch
Oer en tefolle?
Kinsto grutte minsken folgje? Under iten sei ús heit: ”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners ’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan
Jupsty Hee
Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op
De Keunstfamylje
Skilderijen en skulpturen, byldhouwurken net te min, ús famylje is sa keunstich, mar ik wit net wa’t ik bin. Slacht ús mem hjoed yn ‘e
Letter
Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa
Myn bêste maat
‘k Lis yn ’t gers, tichtby de roazen, ‘k tink oan dy, myn leave hûn. Djip ûnder my leist begroeven, op dyn tekken, yn ‘e
The secret
Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t
Kreas te plak
Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chips sûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstrips sûker, fris en ranja, it moat allegear te plak, twa kear yn
Wy sa mei-inoar
’t Wie dy jûn, ik wie al boppe en ik boarte noch wat om doe ’t ús mem ús stie te roppen en ik wist:
Sûnder flechten fierder farre
Wy wiene yn in see fan blommen beppes âld tafelkleed wie it flot it hiem de blommesee do wiest de kapitein en ik de stjoerman
Hiske en de Froask
Der is yn myn túntsje in smûk aardich plakje, dêr mei ik graach wêze, beskûle yn ’t grien. Mei boppe myn holle, in ticht blêdedakje
Nachtrit
In stille nacht. It lampeljocht bleek en kâld strykt ûnmeilydsum lâns in hûs, in beam en in âlde pleats mei dingen net te neamen, sa
En wa bisto?
Hast’ dat ek wol ris? Do stiest foar de spegel, se sjocht dy oan, freegjend ‘En wa bisto?’ Is sy deselde as my, of bin
De busfyts
‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse. ‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt… Dy ferhipte fytskaai ek, ik bin dat rotding wer ris
Kontrôle
Ik bin net bang fan ‘e toskedokter. Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel: kinst dy der sa lekker yn deljaan. En dy
De nacht
Ik tear de earmen om it liif en lûk de lamme skonken yn. It lêste wat myn blik noch heint is ’t stille hingjen fan
(titelleas fers)
slút de gerdinen en slút de wrâld út fan haat en wrok oeren en klok gerop en geraas in tsjokke waas fan wurden lege lege
fan fallen en oerein
do hast dy klaaid yn ’t pimpelpears by pompeblêdetrui en sjaal do rinst hiel hoeden lears foar lears troch farske snie mei redens yn ‘e
Myn broer
myn broer en ik sa stoer by’t beltsjedrukken hofkesjongen en ’t pleagjen fan ús mem ik en myn broer breinroer mei heit op ‘e bromfyts
Ôfskie fan Skylge
Lit de sinne noch hiel efkes dûnsje mei dyn hier. Omearmje de dunen, boartsje mei de beammen, glimkje blier. Lit de weagen fan frijheid noch
Neven
Alle libben hat in sin oan de ein en by ’t begjin. Sels al hat men op in jûn, in neefke op ‘e keamer fûn,
Lyts
famke giet dwyl fan ’t wikseljend ljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinne om de grutte hannen fan it skaad foar te bliuwen, oant
Fûgel
Hoe’t ik siferje, ienris, twaris, ik kom altyd op itselde slútstik, der bliuwt gjin duit mear om te fertarren. It feest is dien, de wyn
slangen
foar de tinzen dy’t nachts by my krûpe soe ik de doarren slute wolle want op’e grins fan sliepen slûpe slangen troch kieren en sisterje
De pleats
Om wer sân jier te wêzen. Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter. Myn houtsjes skrasse oer de grêft. Op ‘e souder skimmelet it âlde
