By syn ferstjerren,24 maart 2016 Cruijff is dea.Dat kin net.Hy sit yn myn lea.   As ik de bylden weromsjochfiel ik syn frêle machtkommen yn

Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalleride wy alle dagen byit lytse brune krúske del   it stiet yn ‘e berm fande autowei by it krúspunt

hearste hoe’t de lamkes skriemeyn it tsjuster fan it hokhearste hoe’t de krieën krassede meldijen fan har lot   sjochste hoe’t de iken swierelokjend, slomjend

Twa kear yn ‘e wike is it raak.Dan hawwe wy les fan De Vries.Biology, ik griis derfan.Dy lessen fyn ik dochs sa ôfgryslik fiis.  

Ik stie fannacht op ‘e PCen keatste sis mar izersterk.By d’ opslach sloech ik sels foar bêst,wie efterynse yn it perk.     ‘Kom mar

Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen,mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten.Hy knypt yn it stjoer,

Tink net datsto de wrâld yn moatst om de fijân te ferslaan of de geasten te ferdriuwen om’t sy it binne dy’t dyn libben besmodzje

Doe’t de earste nachtfroast kaam en âlde blêden nei ûnd’ren toarken út it wurge hout, de gerzen glâns ferlearen, kleur oannamen fan de iere wintermoarn,

Mei myn suster kin ik prate foar de klasse bin ik sprekker ik kin ek roppe raze balte mar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt

En yn de skulpen kin ‘k de see noch hearre. It rûzen fan de weagen op it strân. De blauwe loft tsjin grien-griis achterlân. De

Der stiet in famke by de bushalte. Ferdreaun, flechtling, allinne. Wêr komt sy wei? Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich? Wêr fielde sy

Wy keazen foar de lange skimer om wei te wurden foar geweld besochten doe de tsjust’re hoalen om’t yn it ljocht gjin libben telt. Wy

In plestikpûde mei wat klean en sa, doe binne wy begûn te rinnen. Der waard net folle sein, de spanning rûn mei op en like

Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnder de skiere dei dy’t hast al wei is en no mei dampe fuotten

hy sit foar my it rjochter skouder heger as it lofter de rêch bûgjend as er it giele t-shirt oan hat sjoch ik de rêchbonke

Ik woe dat ik in chip hie Sa ’n kraaltsje achter it ear fan hûnderttûzen gigabite en miskien noch wol mear. By toetsen en tentamens

Sy is it flinterflugge famke, dat lykasstreamend wetter oer de diken draaft.Har fuotten meitsje weachjes yn it sân.Blau mei sulvertriedden is har spikerjas,ljocht as farske

‘ien piltsje hindert neat’, seit hy ‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wyn boartet yn de sânbak lykas

Doe kamen de soldaten, de himel kleure rea. In tongerslach sloech oer de wrâld en dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst

Yn Surhústerfeansterheide Wenje noflik mei har beiden Jeltsje Styp en Jantsje Stobbe, Sliepe yn in âlde tobbe, Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e

sa rizich stie er dêr de âlde beam bewoartele yn de grûn in bytsje skean de rêch ôfkeard tsjin ‘e westewyn skodholjend wachtsjend op sinneskyn

Ik hie dy by de warming-up al sjoen en tocht: foar dy sil ik troch alles hinne, foar dy haw ik myn swit oant no

Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren

Der is in wrâld neist ús wrâld de earste wrâld Yn dy wrâld leit in lân grôtfol kofjekopjes kofjekannen kofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lân

Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard? Ynienen wie er samar oan ‘e ein, wylst wy tegearre alle dagen seagen hoe’t sinnestrielen spatten

Miskien wolsto my net leauwe, fynsto my in bange knyn, mar der is neat sa gefaarlik, as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat

winter op ‘e Sweach it iis dat kreaket yn ‘e sleatten makket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaad njonken it âld

Lyklama is dea, wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde, dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjen of kuierjen mar doe’t

It baarnt yn ‘e fierte wy kinne net helpe wy sjogge hoe’t pleatsen platlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiet hoopje dat de

Moat ik dan wat wurde letter,want is hjoed dan al foarby?Wat bin ik no wat letter net is,bin ik noch neat of noch te frij?Wat

It helpt net om slûzen ticht te laskjen, it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te

De dei hat kleuren fan blau en pears it reid stiet giel as strie tsjin ’t doarp it iis leit as in flier like griis

Op it mêd fan iterijwoll’ se graach wat nijs betinke.Elk jier komt der wol wat byom te iten of te drinken.Mar dit is dochs wol

ik ha in skuor har man hat my dochs mei de oaren yn it hok set útstel fan eksekúsje begjin april noch even dan meie

Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs. Stadich krûp ik tichterby. Ik hâld myn proai goed yn it fizier. It bist is noch

Us hûs sjocht der ferlitten út,mei de gerdinen der foar wei.It wurdt al leger efter it rút,sa fielt it ek yn my.   Ik rin

om Fryslân op syn moaist te sjen kladderje ik op sneinske skuon yn myn nijste streekjespak by de seedyk op en by de see tilt

Wêr silst’ dy noch drok om meitsje Dat freegje ik my wier wolris ôf Alle dagen dat húswurk En repetysjes, mear as genôch! En sa

Ik byn de lippen op ‘e mûle altyd as ik fize dingen sjoch, ik prop de hannen yn ‘e bûsen, sa bang bin ik dat

Der wiene ris dames, der wiene ris hearen, dy wiene beneamd om my dingen te learen, earst oer alle lannen en doe oer de seeën,

der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel

Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.

Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t

Do rinst dysels nochris in kear foarby, seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se elke kear as ik efterom sjoch, tink ik: stom noch

Kinsto grutte minsken folgje? Under iten sei ús heit: ”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners ’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan

Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa

Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op

Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t

Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chips sûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstrips sûker, fris en ranja, it moat allegear te plak, twa kear yn

Wy wiene yn in see fan blommen beppes âld tafelkleed wie it flot it hiem de blommesee do wiest de kapitein en ik de stjoerman

Hast’ dat ek wol ris? Do stiest foar de spegel, se sjocht dy oan, freegjend ‘En wa bisto?’ Is sy deselde as my, of bin

‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse. ‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt… Dy ferhipte fytskaai ek, ik bin dat rotding wer ris

Ik bin net bang fan ‘e toskedokter. Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel: kinst dy der sa lekker yn deljaan. En dy

Ik tear de earmen om it liif en lûk de lamme skonken yn. It lêste wat myn blik noch heint is ’t stille hingjen fan

do hast dy klaaid yn ’t pimpelpears by pompeblêdetrui en sjaal do rinst hiel hoeden lears foar lears troch farske snie mei redens yn ‘e

Lit de sinne noch hiel efkes dûnsje mei dyn hier. Omearmje de dunen, boartsje mei de beammen, glimkje blier. Lit de weagen fan frijheid noch

famke giet dwyl fan ’t wikseljend ljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinne om de grutte hannen fan it skaad foar te bliuwen, oant

Om wer sân jier te wêzen. Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter. Myn houtsjes skrasse oer de grêft. Op ‘e souder skimmelet it âlde