By syn ferstjerren,24 maart 2016 Cruijff is dea.Dat kin net.Hy sit yn myn lea.   As ik de bylden weromsjochfiel ik syn frêle machtkommen yn

Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalleride wy alle dagen byit lytse brune krúske del   it stiet yn ‘e berm fande autowei by it krúspunt

hearste hoe’t de lamkes skriemeyn it tsjuster fan it hokhearste hoe’t de krieën krassede meldijen fan har lot   sjochste hoe’t de iken swierelokjend, slomjend

Twa kear yn ‘e wike is it raak.Dan hawwe wy les fan De Vries.Biology, ik griis derfan.Dy lessen fyn ik dochs sa ôfgryslik fiis.  

Ik stie fannacht op ‘e PCen keatste sis mar izersterk.By d’ opslach sloech ik sels foar bêst,wie efterynse yn it perk.     ‘Kom mar

Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen,mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten.Hy knypt yn it stjoer,

Tink net datsto de wrâldyn moatst om de fijânte ferslaan of de geastente ferdriuwen om’t syit binne dy’t dyn libbenbesmodzje en oan grús slaan Tink

Doe’t de earste nachtfroast kaamen âlde blêdennei ûnd’ren toarken út it wurge hout,de gerzen glâns ferlearen,kleur oannamen fan de iere wintermoarn,doe seach ik dy.Sa stil

En yn de skulpenkin ‘k de see noch hearre.It rûzen fan de weagen op it strân.De blauwe lofttsjin grien-griis achterlân.De waarme dagen,boatsjes yn de haven.Blinkend

Der stiet in famke by de bushalte.Ferdreaun, flechtling, allinne.Wêr komt sy wei?Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich?Wêr fielde sy har thús?Wat liet sy

Wy keazen foar de lange skimerom wei te wurden foar geweldbesochten doe de tsjust’re hoalenom’t yn it ljocht gjin libben telt.   Wy hawwe ús

Mei myn suster kin ik pratefoar de klasse bin ik sprekkerik kin ek roppe raze baltemar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt der oan dat

In plestikpûde mei wat klean en sa,doe binne wy begûn te rinnen.Der waard net folle sein, de spanningrûn mei op en like it te winnen.

Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnderde skiere dei dy’t hast al wei is enno mei dampe fuotten hoeden oerde

hy sit foar myit rjochter skouder hegeras it lofterde rêch bûgjendas er it giele t-shirt oan hatsjoch ik de rêchbonke by de swarte trui netdan

Ik woe dat ik in chip hieSa ’n kraaltsje achter it earfan hûnderttûzen gigabiteen miskien noch wol mear.By toetsen en tentamenshie ik grif alle fragen

Sy is it flinterflugge famke, dat lykasstreamend wetter oer de diken draaft.Har fuotten meitsje weachjes yn it sân.Blau mei sulvertriedden is har spikerjas,ljocht as farske

‘ien piltsje hindert neat’, seit hy‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wynboartet yn de sânbak lykas lang ferlynstreket

Doe kamen de soldaten,de himel kleure rea.In tongerslach sloech oer de wrâlden dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst de stilte foel,doe

Yn SurhústerfeansterheideWenje noflik mei har beidenJeltsje Styp en Jantsje Stobbe,Sliepe yn in âlde tobbe,Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e stoelEn alle minsken sizze:‘O,

Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren

sa rizich stie er dêrde âlde beambewoartele yn de grûnin bytsje skean de rêch ôfkeardtsjin ‘e westewynskodholjendwachtsjend op sinneskyn yn ‘e tûken ferskûlein libben fol

Ik hie dy by de warming-up al sjoenen tocht: foar dy sil ik troch alles hinne,foar dy haw ik myn swit oant no ta jûn.myn

Der is in wrâldneist ús wrâldde earste wrâld Yn dy wrâld leit in lângrôtfol kofjekopjes kofjekannenkofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lânmei apparatuer foar espressokappesino en

Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard?Ynienen wie er samar oan ‘e ein,wylst wy tegearre alle dagen seagenhoe’t sinnestrielen spatten út ‘e feart.No

Miskien wolsto my net leauwe,fynsto my in bange knyn,mar der is neat sa gefaarlik,as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat as ellende,hege golven

Lyklama is dea,wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde,dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjenof kuierjen mar doe’t ik der wat

It baarnt yn ‘e fiertewy kinne net helpewy sjogge hoe’t pleatsenplatlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiethoopje dat de wyn net draaitmar as

winter op ‘e Sweachit iis dat kreaket yn ‘e sleattenmakket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaadnjonken it âld djipsit yn ‘e

Moat ik dan wat wurde letter,want is hjoed dan al foarby?Wat bin ik no wat letter net is,bin ik noch neat of noch te frij?Wat

It helpt net om slûzen ticht te laskjen,it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te heffen,de

Op it mêd fan iterijwoll’ se graach wat nijs betinke.Elk jier komt der wol wat byom te iten of te drinken.Mar dit is dochs wol

De dei hat kleuren fan blauen pearsit reid stiet giel as strietsjin ’t doarp it iis leit as in flierlike griis en glêd as ruostfrij

Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs.Stadich krûp ik tichterby.Ik hâld myn proai goed yn it fizier.It bist is noch rêstich,it hat no

Us hûs sjocht der ferlitten út,mei de gerdinen der foar wei.It wurdt al leger efter it rút,sa fielt it ek yn my.   Ik rin

ik ha in skuorhar man hat my dochsmei de oaren yn it hok setútstel fan eksekúsjebegjin aprilnoch evendan meie wy wermar sy sil my oan

om Fryslân op syn moaist te sjenkladderje ik op sneinske skuonyn myn nijste streekjespakby de seedyk op   en by de see tilt it opfan

Wêr silst’ dy noch drok om meitsjeDat freegje ik my wier wolris ôfAlle dagen dat húswurkEn repetysjes, mear as genôch! En sa moat ‘k noch

Ik byn de lippen op ‘e mûlealtyd as ik fize dingen sjoch,ik prop de hannen yn ‘e bûsen,sa bang bin ik dat ik it doch:

Der wiene ris dames, der wiene ris hearen,dy wiene beneamd om my dingen te learen,earst oer alle lannen en doe oer de seeën,dêrnei oer de

der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel

Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa

Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.

Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t

Do rinst dysels nochris in kear foarby,seinen se. Se ha gelyk krigen, dy seelke kear as ik efterom sjoch, tink ik:stom noch ta, dêr kom

Kinsto grutte minsken folgje?Under iten sei ús heit:”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan ’t winter, mei

Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op

Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t

Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chipssûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstripssûker, fris en ranja, it moat allegear te plak,twa kear yn de wike is

Wy wiene yn in see fan blommenbeppes âld tafelkleed wie it flotit hiem de blommeseedo wiest de kapiteinen ik de stjoerman   Sussy wie de

‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse.‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt…Dy ferhipte fytskaai ek,ik bin dat rotding wer ris kwyt!’   ‘No

Hast’ dat ek wol ris?Do stiest foar de spegel,se sjocht dy oan, freegjend‘En wa bisto?’   Is sy deselde as my, ofbin ik deselde as

Ik bin net bang fan ‘e toskedokter.Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel:kinst dy der sa lekker yn deljaan.En dy grutte lampe boppe

Ik tear de earmen om it liifen lûk de lamme skonken yn.It lêste wat myn blik noch heintis ’t stille hingjen fan ’t gerdyn.  

do hast dy klaaid yn ’t pimpelpearsby pompeblêdetrui en sjaaldo rinst hiel hoedenlears foar learstroch farske sniemei redens yn ‘e hân hiel skruten hifkjend taastendfoet

Lit de sinnenoch hiel efkesdûnsjemei dyn hier.   Omearmjede dunen,boartsjemei de beammen,glimkje blier.   Lit de weagenfan frijheidnoch netop de klippen slaan.   Foarmje in

Om wer sân jier te wêzen.   Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter.Myn houtsjes skrasse oer de grêft.Op ‘e souder skimmelet it âlde strie.Drinkbakken

famke giet dwyl fan ’t wikseljendljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinneom de grutte hannen fan it skaadfoar te bliuwen, oant der gjinûntkommen mear