Langstme
Giest meide sânreed lânsde beide brechjes oer? Hielstil nonet prate, hark, hearsto denatoer? De wylp en skrieshja roppe it út!Ek ljippen dogge mei!De poep midsswanneblomen
Besjoch ek gedichten fan:
klasse 4 mbû / hbû
Besjoch ek gedichten fan:
Dit lân
Dit lân, ik haw it heardit gûlen fan de noardewyn,it skuorren fan it iis,bekende stimmen yn de nacht. Dit lân, ik haw it sjoenit wylde
Trou
Hy hat in famke te hôf brocht,Al jierren, jierren lyn;Dat grêf by dy grize tsjerkeLeit it lok fan syn libben yn. Dy faam wie ’t
Hoe’t it begûn
It wie dy kear dat âldjiersnacht kâlder wieas ea en snie en iis al wikenlang yntsjokke rânen fêstbakt sieten oan ’e wâl Doe’t der yn
Soms
Soms wurde saken sa ûnwichtichen stiet de wrâld op syn kopSoms is yn wurden net te fetsjenhoe’t it no eins fierder moat Soms glûpt alles
Roan
Tûzen minsken ofmiskien wol mearstean op it plein lokkich nijjierlústerje guon ynoarmins-ear stil wurdt itgjin ferweechgjin lûden mear foet foar foet trochstrjitten syn fotostop sinleas
Heech boppe my
As myn wrâld leech is.As ik net mear tinke wol.Dan gean ik nei bûten ta,en dream de oeren fol. Want lizzend yn it hege gers,driuwe
kastanjebeam
de eagen fan ’e beamsjogge oer it glêde lekkende woartels toarstgjenei foarjier en simmer tsjokke tûken tilleloatsjes dy’t útsprutesêft giel opljochtsjeoer boartsjende bern drage blêden
foar altyd
dizze wei bringt my dêr’t wy wiene dochs nea wer wêze sille bylden dy’t foar ’t geasteseach ferskine minge har mei toarnbeiblom en simmer
it hôf
soene de deaden op it hôf, ûnder brike stiennen tusken de keale wylgen harkje kinne nei ús stimmen? soene se skrikke fan de ferwiten
Beam
de beam stiet bryk yn ‘e westewyn stoer yn ‘e bocht bewarret hy in geheim hy wit mear as in oar en hâldt him stil
gazelle
klompfol geitesokkefuotten waarm yn kanvfas fytstas stutsen wilens heitebûsehannen traapje Leechlânswei bylâns gazelle sjongt it heechste lied klompfol geitesokkefuotten dûnsje útlitten laam by
Kintsugi
Ik sjoch dyn heale laits en fiel de stien dyn hert is net in lispuzel dy’t ik efkes foar dy ynelkoar set De teepot dy’t
Yn swier waar
Beselskippe troch skeane streken slachrein boazet hjerst oan ta winter troch neakene beamkrunen daveret treinlûd it bluisterich waar jout ûnrêst yn ‘t liif de tinzen
spegellânskip fan 2018
der brûzet in fûns troch it lân flinterspinnen spanne gouden tiden oer iepenloftspullen en terpebylden yn bûter swimme fisken grinzen oer meidwaan wol ik
Shalom
(Op it Joadske hôf) As jonge beam seach ik se kommen stille froulju yn ’t swart strak, mei sêft rûzende rokken en houterich, mannen mei
Ald strider
Oan it plusen kleed, alhiel fersliten, sit pake boppe syn klykje ryskipkerry. In inkelde lepfol hellet triljend de mûle, it measte rûgele der earder al
It famke mei de hûn
It is in toanielstik tink ik in film of in oefening foar as der rampen komme ik sjoch huzen sûnder finsters en doarren sûnder
Douglas Highschool
in rêchsek leit ferlitten op it plein de rits as mûle dy’t om siken wrot in raffelich papier rydbosket yn ‘e wyn yn ‘e
Swart op wyt
op slach wie ik wei fan dyn fluwielen kaft flamjend read dêr op de heechste plank yn ‘e midden rymden ús titels romantysk kaft tsjin
Noed
Ik moffelje myn hânnen djip yn de bûsen fan myn jas. Hy hoecht net te witten…… Hy hoecht net te sjen dat ik…. Hy
Simmer!
snoei de tûken by it tredde each blaas de bûnte blêden op in bult lit it ljocht wer streame oant it oan ‘e woartels rikt
Skriuwblok
ik socht strofen yn strjitten en yn stegen sammele sinnen by de singel fandele frazen yn ‘e frjemdte en faker noch ticht by hûs plôke
Juffer Goedekoop
soms wurd ik wekker nachts ’t is juffer Goedekoop mei har griis fûgelkopke op in swartblomme hobbesek neist myn bêd se seit it is net
Langstme
Dêr’t ús pake en beppe altyd wenne ha dêrnei haw ik langstme oan ‘e ein fan ’t libben ta Giest mei de sânreed lâns de
In hûs
In hûs in pleister oer de skrammen dy’t skrine ûnderweis. In hûs in wrâld om te boartsjen te sykjen en soms te finen. In hûs
bûten komme
ik wol yn ien kear oer de muorre, sûnder earst op in ljedder wankeljend de knokkels fan myn hannen wyt te knipen (witsto wol dat
De man werom
Stram fan oeren sitte yn de izeren fûgel troch de loft lit er him meiglydzje op de rolbaan tusken reizgers. Achter it stjoer siket er
Nachtkeamer
Ljocht en libben is nearne. Mei in tsjuster each loert de keamer. Stuollen swije, houten ribben hâlde de siken yn en wachtsje. Se wolle fan
Winterfrou
Strak falt de stilte as in strutsen lekken stiselwyt oer alle lûd en libben hinne. Hjoed hat de winterfrou it bêd ferskjinne en mins en
Man yn ‘e metro
ûndergrûnsk yn in metropoal jaget in wjirm troch tsjustere hoalen it liif fol figueren fan ‘e perronnen ûnderweis oeral hinne as wer werom it skriele
Leech
It is hjir stil ik moat de lûden sels betinke de roffel fan har fuotten op de trep har stim dy’t foar har út draaft
Fan de haadsaak in gedicht
Oer de nijstêd fan de dagen rinne wy inoar foarby heine hjir en dêr gesichten witte net fan dy of my Iepen boek yn sletten
Om ‘e moanne hinne
Alle nachten sjoch ik myn freondinne dy’t ûnsichtber is foar oaren, sjochst allinne mar har moaie eagen dy’t bewege. Nee, se is net swart, se
Geskink
Somtiden, mar eins hiel faak winskje ik sipressen op it sigerige bolwurk, in katedraal mei gouden ljocht en strakblauwe loften boppe âlde platanen. Mar earder
do kenst se wol
foar Sanne dy’t net swijt do kenst se wol, grif: sy mei har fetfoute air, hy mei syn te goedkeape bril en dy docht krekt
Dyn namme
Ik skriuw dyn namme op it beferzen rút dyn namme is tichtby, mar do, do bist sa fier fuort Dan ferdwynt dyn namme troch de
Treast
Lit harren harren hynders, nimmen nimt ús de swannen ôf. It boechbyld op ús hûs sil nea yn ierde smoare. Lit harren harren hearskjen, nimmen
Dy dei
Do hâldst it libben fêst dyn tiid is, tinksto, noch net om lêsto in frjemde taal yn al dy grimels op ’t plafond stiet dêr
De stien
yn stille tochten tsjin sinleas geweld hat er by fakkelljochten tûzenen minsken teld hy sjocht se rinnen ken de eangsten wit fan harren ûnmacht yn
De reiden
In pûstige súdwester mei sa no en dan in tichte stower as maat docht foar de safolste kear in wraam op ‘e reiden. Bestive en
Swijsum lânskip
Wêrom in swijsum lânskip oan ‘e muorre hingje dat oars net freget as nei juster en dêrfoar, de fjoerflinter bewarret as fossyl? Myn each swalket
Bebiten yn it sâlt
Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del, it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân. Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht, it spoar net
hintsje
gjin foksen dy’t har snipten op ‘e stôk net in wezeling dy’t har fleach nei de strôt mar it libben sels en wy dy’t wachten
From Russia with fear
Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard. Litst gau los en sjochst om dy hinne. Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei
Brief oan de presidint
foar Amnesty International Juan Valdez, hear Presidint, is al salang ferdwûn. Syn frou speurt no al fjouwer jier. Se hat him nòch net fûn. Soldaten
Stil as iis
Wat no? Moat ik mysels moed ynsprekke, opslach fleurich wurde? Moat ik ynienen glimkje, sizze: doch net sa healwiis? sizze: ik leau it is tiid
wachtsje
dêr steane se de man de frou hy grut en bonkich sy lytser smel de mouwen fan it grize fest hingje har oer de fingerseinen
Aurora
Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal. De nacht kaam mei in skip en skolpere as in âlde dream oan ús foarby. Oan
Dreambyld
´k Hear noch de see yn ’t rûzjen fan ‘e beammen en as ik myn skulpen droegje ien foar ien priuw ik it sâlt sjoch
Rûn
gûl no mar net wês stil stil hearst de wyn wêr komt er wei wêr giet er hinne ierde de tiden fan it jier fine
Ik ha dyn namme yn de wolken skreaun
Ik ha dyn namme yn de wolken skreaun, mei hjerstich tried fan reachfyn goud. Ik ha de tonge fan dyn tinzen preaun, en foar dy
Ferlegen
Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn myn kleankast set. Winterskuon der boppe op en
Thús
Ik sit wer oan see. It is leech wetter. Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppes op it tsjerkhôf.
Hoe’t in bal de want ferlit
In neare jûn, de huzen keare swittend binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen boazje oan. De loft is swier fan rein. Hy rint sa stadich
net oars
dat it net oars wurdt as ik om dy sykje as de blêden oan ‘e beammen risselje en in wolk in tel foar de sinne
Fredige dei
Fredige dei, sa wûnder ljocht, Stil feest fan snie en sinne, Hoe wurde myn tinzen sêftkes brocht Nei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’
De ljurk
Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder, Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op. Syn tûfe, as de helmplom fan in
Snein
Ik wit wol, snein is yn prinsipe krekt sa lekker frij as sneon mar sneins dan fielt it krekt as wol dat frije net en
Wetter, stien en sân
Wetter, stien en sân lizze yn de palm fan myn hân koe ik mar: swimme yn de stien drinke fan it sân en sliepe op
Tour de Frise
L’Aubisque, Le Galibier. Jawis. Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedyk fan Harns nei Surch, mei bolderige wyn en pûsters as in orkaan, ferlytset ta
Portret
Nea wer seach ik hy dy’t my makke. Hy sette stil en liet my los en sei net hoe’t ik wie en neamde net myn
Yn wurden net
Noch earder as it iere grien, sil tusken swarte tûken wite huningmûltsjes bloeie, de nije maitiidsloft behappe, har fêstbite yn it hout en dan as
ik bin it wetter
ik bin it wetter benim my net de yllúzje as stoarmen my swypkje te’n lêsten in wâl te finen want ik slach tsjin de dyk
Landrover
Hikspeallen skampjend jei ik oer Mûntsjeleane – swarte ekers, dêr’t seefûgels boppe fleane yn in djip trekkerspoar troch de nije gebieten. Itselde ljocht. Deselde sâlte,
Op fersyk fan mannichien
Wês net bang, do meist opnij begjinne, mei wisberette faasje of yn ’t blinelân. Wolst de regels folgje, alles sels wol kinne, litst de stipe
(titelleas fers)
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
Frij
Freonlik de heuvels by Vaison la Romaine, net heger as by ús de dyk, en op it kastiel, as yn ús eigen keninkryk, in ljocht
Lytse Wize
de iene hân yn ‘e bûse fan har heite kroltsjejas de oare yn har memme fingermof rinne se nije kûltsjes yn ‘e snie dy’t knerp
Fiskerswyfke
72 jierren hawwe fan har antlit in print etst yn in noch net beskreaune styl op ‘e eftergrûn geve yn ’t sâlt bebiten streekjes fan
Liebesinsel
De see wie blau en helder as in spegel De sinne blonk, it wie in waarme dei En sokke dagen lis ik yn ‘e regel
Net mear fan dysels
De skonken binne net mear fan dysels. Wis, se ha dy holpen om fan ’t bêd te kommen, en binne mei dy troch it keammerke
De klaai is griis
Novimber Der leit in dize oer it gea yn novimber. Dampich lizze leech de wolken, lânreek dy’t de bou ferswijt. Drippen oan ‘e wynbrauwen, it
Pake
Yn ‘e kûveuze fan ‘e tiid, as in gladiator yn ‘e aow, fjochtet pake tsjin ‘e ynfaazje fan ‘e eksoaten. Mei broeikaskobben op ‘e siele
De acht hynders fan it Amelân
Wa’t op it eilân Amelân it skeane paad lâns giet, sjocht dat dêr tichteby it strân in âlde tinkstien stiet. De letters binne hjoeddedei hast
Der binne fan dy dingen
der binne fan dy dingen net te fangen yn dyn hân fier op in ôfstân bewege se en by eltse stap wat tichterby wurde se
Werkommen
Ek dizze nacht slacht wurch, ferrêde in side fan it libben om. De bisten ha de honger sêde en keare nei de stâl werom. Sa
Moetsjen
Wie it dyn mûle dy’t it die? Dyn laits? Begear fan fonkeltosken yn dat noegjend libbensread, gebeart fan langstme en geniet, de tsjoen dy’t dyn
Brandy Cove
Tusken de griene kliffen, dêr’t de hege see De oester fan ‘e woeste kust útslikket, Smite derten bern wite stiennen yn it Blauwe wetter, rynsk,
Fergonklik
it strân leit as in skierwyt fel papier yn it lêste ljocht de tekening fan hjoed wie mar in út ‘e losse hân opsetten skets
Wat sil dit stee?
Wat sil dit stee? Sels dit eigenste hoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân, doesto hjir noch wieste. Ek al lykje kopketten, helters en
Myn saks en ik
(foar Anneke Bron) Ik ha in oare helte it is myn saksofoan. Hy keart my binnestbûten ik lit him myn wêzen sjen. Stadichoan is hy
Oergong
Shakira sjongt foar my de pine, by donkerread behang en sigaret. Hjir boppe leit myn rêchsek klear om foar altyd fuort te gean. De Barbie
Dit hûs
komme mûzefergifpantsjes út ‘e hoalen, mei lêste keutels skiten of earste fan in nije pleach fiert houtwjirm heechtijdagen sloop in âlde muorre graaf de dampe
Lytse Wielen blues
sa fredich wie it doe, dy waarme dei doe’t ik siet by dy mei achter ús dat hege tichte reid, der is gjin wei werom
Bitterswiet
bitterswiet bitterswiet priuwt dit lytse leafdeliet sil dyn ear ’t wol ienris heine as de fine drippen ’t reine reine litte oan dyn blinen silst
Thúskomst
Op ‘e Ivige Leane wurdt it altyd better, men krijt der hâld oan ’t fiere grien: De pleats is sichtber, tsien minuten letter fytst men
Skaadrider
De wintersinne sakket al geandewei en set de westerkym yn reade gloede. In rider sjit oer ’t iis mei lange, wisse streken, de jûnloft yn
Oer de grins
‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizze aanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht. Hoe moat dat no? Moat ik it
Stil momint
foar H Stil lei it grien dêr oer de lege lannen fan kleur fersketten, ’t jonge gers kroep wei wreed waard it libben skept en
(Titelleas)
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
koe dit mar
koe dit mar it gedicht wêze dat as in stielen boarstel bjint en krast oer âlde koarsten behang fan muorren skuort it griis beton har
Libellen
neisimmerske ljochtspegelingen libellen kruse myn paad kleurich as yn sudliker streken op ‘e rûge tafel ûnder eachweid jout de luchtige siel har del boade fan
troch gatten
dy simmers wachte ik fergees op lûden út de swanneblom kroep de sleatswal nei de hikke ta troch gatten yn it ramtwurk fan hout en
De reis
Giesto op reis? Dan giest om wat te finen: in faach besef faaks earst, mar geandewei begjint it garjen. Meastal lytse dingen: in ûnbekende beam,
Ofslútdyk
De bus rydt as in keamer troch de nacht, de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst, lofts de bedimme see, nea yn ‘e
Der hat in tiid west
Der hat in tiid west sa leare ús de fossile fynsten dat de kontininten fan Grienlân oant Fjoerlân befolke wiene mei reuzereptilen, dinosauriërs, roppige, út
Dreamleafde
yn ‘e winkelstrjitte krûpst my oan noas tsjin noas each yn each hân yn hân sweve wy op in eilân yn de minskesee de mannichte
wintersnipperdei
der waait in winterwyn om myn bêd grypt my yn gips en stive lekkens in skerpe skjirre knipt myn kontoeren út kreakjend iis stekt yn
eigen gedicht
hjir stean ik yn it felle ljocht in frjemde dichter hat foar my betocht wat ik hjir sizze kin mar mient hy it goed as
It wie winter
It wie winter en se sei ‘nee’. De jonge hie in nuete krie, dy’t middeis op him wachte. Woe se him sjen? Se sei ‘nee’
Leafde is…
Leafde is in taal want do moatst wurden fine foar ien dy’t by dy past, oars as dy, mar krekt dêrom, net ien yn ’t
Bist der altyd
nachts fan út myn waarme bêd fiel ik dy omrinnen troch de went fan myn lea hear ik dy yn petear mei myn gedachten en
seedyk
mangele tusken elemintêre rivalen heechskouderet de dyk, yn duorjend omtinken ferslingere oan kearen en hâlden. see driuwt sâlt yn stiennen pûsten. fan minsken opsmiten basalten
Lânskip
Doopje dyn pinsiel yn wetter en begjin mei it blau, it sulverblau fan de see dat de sinne heint, mar likegoed donker en driigjend wurde
Simmerjûn oan ‘e Far
de dize dûnset oer de greiden leit in ljochte tekken oer it gea in reager dikert tusken reiden muskusrotten hoffenje har de lea reidhintsjes hoedzje
It skiere lân
’t Wurdt hjerstich oer it fjild de wrâld bestillet ta in frjemde dize pleatsen steane der fersille hinne âld en skier en oan de loft
