In hûs in pleisteroer de skrammendy’t skrineûnderweis.   In hûs in wrâld omte boartsjente sykjenen soms te finen.   In hûs sa faakin finzenisin doelwytin

Ljocht en libben is nearne.Mei in tsjuster each loert de keamer.Stuollen swije, houten ribben hâldede siken yn en wachtsje. Se wolle fanit plak en dûnsje

ûndergrûnsk yn in metropoaljaget in wjirm troch tsjustere hoalenit liif fol figueren fan ‘e perronnenûnderweis oeral hinne as wer werom   it skriele neonljocht falt

Oer de nijstêd fan de dagenrinne wy inoar foarbyheine hjir en dêr gesichtenwitte net fan dy of myIepen boek yn sletten eagenwurge gong op klinkerseinwiffe

Alle nachten sjoch ik myn freondinnedy’t ûnsichtber is foar oaren, sjochst allinnemar har moaie eagen dy’t bewege.Nee, se is net swart, se is gjin Surinaamseof

Somtiden, mar eins hiel faakwinskje ik sipressen op it sigerige bolwurk,in katedraal mei gouden ljocht enstrakblauwe loften boppe âlde platanen. Mar earder binne it seedampenen

Lit harren harren hynders,nimmen nimt ús de swannen ôf.It boechbyld op ús hûssil nea yn ierde smoare.   Lit harren harren hearskjen,nimmen nimt ús de

It is hjir stilik moat de lûden sels betinkede roffel fan har fuotten op de trephar stim dy’t foar har út draaften boppe isfoardat har

Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del,it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân. Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht,it spoar net mear de

Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard.Litst gau los en sjochst om dy hinne.Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei de wûnen

In pûstige súdwestermei sa no en danin tichte stower as maatdocht foar de safolste kearin wraam op ‘e reiden. Bestive en ferwareyn ‘e rin fan

foar Amnesty International Juan Valdez, hear Presidint,is al salang ferdwûn.Syn frou speurt no al fjouwer jier.Se hat him nòch net fûn.Soldaten hellen him fan hûs‘O,

Wêrom in swijsum lânskip oan ‘e muorre hingjedat oars net freget as nei juster en dêrfoar,de fjoerflinter bewarret as fossyl? Myn each swalket troch de

Wat no?Moat ik mysels moed ynsprekke,opslach fleurich wurde?Moat ik ynienen glimkje,sizze: doch net sa healwiis?sizze: ik leau it is tiid foar in slokje? Stil as

dêr steane sede mande frou hy grut en bonkichsy lytsersmel de mouwen fanit grize fest hingje haroer de fingerseinen op klompen is sylykas hyte rom

Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn alfuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze ynmyn kleankast set. Winterskuon der boppe op en flokjes stof.Sa

Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal.De nacht kaam mei in skipen skolpere as in âlde dream oan ús foarby.Oan de wynkant stie:

gûl no mar netwês stilstilhearst de wynwêr komt er weiwêr giet er hinne ierdede tiden fan it jierfine haryn fûgelnêstenyn aaienweromwaarmfiel marmoannewetterit sâlte wetterfan ‘e

Ik sit wer oan see. It is leech wetter.Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppesop it tsjerkhôf. Prikkedaam is

In neare jûn, de huzen keare swittendbinnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunenboazje oan. De loft is swier fan rein.Hy rint sa stadich as er kin,

Fredige dei, sa wûnder ljocht,Stil feest fan snie en sinne,Hoe wurde myn tinzen sêftkes brochtNei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’ en snie de

Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder,Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op.Syn tûfe, as de helmplom fan in ridder,Stiet triljend

L’Aubisque,Le Galibier.Jawis.Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedykfan Harns nei Surch, mei bolderige wynen pûsters as in orkaan, ferlytset tain traapke fan ‘e mollebultkategory, iksil

Ik wit wol, snein is yn prinsipekrekt sa lekker frij as sneon marsneins dan fielt it krekt as wol datfrije net en krûpt der swier

Wetter, stien en sânlizze yn de palm fan myn hân   koe ik mar:   swimme yn de stiendrinke fan it sânen sliepe op it

Noch earder as it iere grien, sil tuskenswarte tûken wite huningmûltsjes bloeie,de nije maitiidsloft behappe, har fêstbiteyn it hout en dan as losse bernetoskenoer de

ik bin it wetterbenim my net de yllúzjeas stoarmen my swypkjete’n lêsten in wâl te finen want ik slach tsjin de dykklim by basalt omheechwurd

Hikspeallen skampjend jei ik oer Mûntsjeleane– swarte ekers, dêr’t seefûgels boppe fleaneyn in djip trekkerspoar troch de nije gebieten.Itselde ljocht. Deselde sâlte, lûde lieten. Hjir

Wês net bang, do meist opnij begjinne,mei wisberette faasje of yn ’t blinelân.Wolst de regels folgje, alles sels wol kinne,litst de stipe los of grypst

hjir leit de see, breed spegeljend ûntwykfoar wa’t de jûn bekrûpt;foar wa’t allinne is, is de seedykdêr’t jûn op jûn de sinne him fersûptyn blakstil

Freonlik de heuvels by Vaisonla Romaine, net heger as by ús de dyk,en op it kastiel, as yn ús eigenkeninkryk, in ljocht by nacht,om wat

72 jierren hawwefan har antlitin print etstyn in noch net beskreaune styl op ‘e eftergrûn geveyn ’t sâlt bebiten streekjesfan ‘e skol skar en skylfiskdy’t

De skonken binne net mear fan dysels.Wis, se ha dy holpenom fan ’t bêd te kommen,en binne mei dy trochit keammerke strampele,datst earst de kleden

der binne fan dy dingennet te fangen yn dyn hânfier op in ôfstân bewege seen by eltse stap wat tichterbywurde se wei   noch nyskes

Ek dizze nacht slacht wurch, ferrêdein side fan it libben om.De bisten ha de honger sêdeen keare nei de stâl werom.   Sa hjir en

Wat sil dit stee? Sels dit eigenstehoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân,doesto hjir noch wieste. Ek al lykjekopketten, helters en singelshar ferhongen te

(foar Anneke Bron) Ik ha in oare helteit is myn saksofoan.Hy keart my binnestbûtenik lit him myn wêzen sjen. Stadichoan is hy mei my fergroeid.Syn

komme mûzefergifpantsjesút ‘e hoalen, mei lêste keutelsskiten of earste fan in nije pleachfiert houtwjirm heechtijdagen sloop in âlde muorregraaf de dampe flier útgoai de groppe

Wie it dyn mûle dy’t it die? Dyn laits?Begear fan fonkeltosken yn dat noegjendlibbensread, gebeart fan langstme en geniet,de tsjoen dy’t dyn gesicht op slach

Tusken de griene kliffen, dêr’t de hege seeDe oester fan ‘e woeste kust útslikket,Smite derten bern wite stiennen yn itBlauwe wetter, rynsk, as winsken fanNea

it strân leit as in skierwytfel papier yn it lêste ljochtde tekening fan hjoedwie mar in út ‘e losse hânopsetten skets   wêr binne se

sa fredich wie it doe, dy waarme dei doe’t ik siet by dy mei achter ús dat hege tichte reid, der is gjin wei werom

bitterswiet bitterswiet priuwt dit lytse leafdeliet sil dyn ear ’t wol ienris heine as de fine drippen ’t reine reine litte oan dyn blinen silst

Op ‘e Ivige Leane wurdt it altyd better, men krijt der hâld oan ’t fiere grien: De pleats is sichtber, tsien minuten letter fytst men

‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizzeaanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht.Hoe moat dat no? Moat ik it thús net

foar H Stil lei it grien dêr oer de lege lannen fan kleur fersketten, ’t jonge gers kroep wei wreed waard it libben skept en

De wintersinne sakketal geandeweien set de westerkymyn reade gloede.In rider sjit oer ’t iismei lange, wisse streken,de jûnloft yn ‘e mjitte. It lege ljochtskept him

koe dit marit gedicht wêze datas in stielen boarstel bjinten krast oer âlde koarstenbehang fan muorren skuortit griis beton har geef enneaken liif werom joutfan

dy simmers wachte ik fergeesop lûden út de swanneblomkroep de sleatswal nei de hikke ta   troch gatten yn it ramtwurkfan hout en spikersferwide him

Giesto op reis?Dan giest om wat te finen:in faach besef faaks earst, mar geandeweibegjint it garjen. Meastal lytse dingen:in ûnbekende beam, in blom, in fûgellûd,

De bus rydt as in keamer troch de nacht,de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst,lofts de bedimme see, nea yn ‘e rêst,ús útsicht

Der hat in tiid west– sa leare ús de fossile fynsten –dat de kontininten fan Grienlân oant Fjoerlânbefolke wiene mei reuzereptilen,dinosauriërs,roppige, út har krêft groeide

mangele tusken elemintêre rivalen heechskouderet de dyk, yn duorjend omtinken ferslingere oan kearen en hâlden. see driuwt sâlt yn stiennen pûsten. fan minsken opsmiten basalten

der waait in winterwynom myn bêdgrypt my yn gipsen stive lekkens   in skerpe skjirreknipt myn kontoerenút kreakjend iisstekt yn myn tekkens   oan ‘e

hjir stean ik yn it felle ljochtin frjemde dichterhat foar my betochtwat ik hjir sizze kin   mar mient hy it goedas wie ’t in

It wie winter en se sei ‘nee’.De jonge hie in nuete krie,dy’t middeis op him wachte.Woe se him sjen?Se sei ‘nee’ en wist net wêrom.Yn

nachtsfan út myn waarme bêdfiel ik dy omrinnentroch de wentfan myn leahear ik dy yn petearmei myn gedachtenen wit ik dyoanienwei ûnderweisoer de núnderpaadsjesnei myn

Doopje dyn pinsiel yn wetter en begjin mei it blau,it sulverblau fan de see dat de sinne heint, marlikegoed donker en driigjend wurde kin as

de dize dûnsetoer de greidenleit in ljochte tekkenoer it gea   in reager dikerttusken reidenmuskusrotten hoffenjehar de lea   reidhintsjes hoedzjeharren jongenin snoek leitûnferweechlikhast foar

’t Wurdt hjerstich oer it fjild de wrâld bestillet ta in frjemde dize pleatsen steane der fersille hinne âld en skier en oan de loft