Ik kom werom
Fongen yn de koker fan it tsjuster ryd ik by dy wei beammen as mânske traaljes oan myn flanken swart is de wei dy’t ik gean
Fongen yn de koker fan it tsjuster ryd ik by dy wei beammen as mânske traaljes oan myn flanken swart is de wei dy’t ik gean
Yn ’t lange gers, it rêstplak fan alear,ferskûle tusken hege griene weagen…Foar elk dy’t oer de wide greide eagewiest wei, want do bestiest gewoan net
fleurich, soms ferwûndere scroll ik oeren op myn tiidline fan boppen nei ûnderen   hij stiet wer fol mei feed dy’t in belutsen freon beslist
Ik ha neat mei gedichten.Die rimelerij stiet my net oan.Metaforen, bylden, tsjonge jonge.Sis it dan gewoan!It libben is dreech genôch.Poëzy makket dat wier net better.‘It
Lege huzen, sei se, kinne ek prate en se hearre altyd wat,de wyn dy’t troch de stikkene glêzen sjongt, de dowen op it dak.En dy
Ik doch myn rêchsek fol mei skoalleboeken se binne swier fan wurden en fertelle oer de wrâld. De kennis dy’t ik noch net ha in
in skittering yn sinneljocht ik sjoch dy nei en mimerje sulverfûgel wêr giesto hinnewa hasto yn dyn lyfke mei   ik dream fan lannen
dit gedicht is op himsels frij ienfâldich it rimet in bytsje en is sadwaande maklik om te ûnthâlden gjin rare drege wurden of pseudo-muzikale klanken
Hoi, ik haw in fraachIk bin al lang op sykBin’ alle minsken oarsof bin’ der guon gelyk?   Yn elts lân op ‘e wrâldsjoch
De wyn bealget Yn de beammen Sweltsjes tûtsje It wetter De sinne riist Moanne en stjerren ferblikke Stadich, ien foar ien Alles is stil In
Us omke hat yn Sjina wenne, dêr hat er hiel wat leard. Hy hat dêr by de mûntsen ek jierren mediteard.   Hy fertelde
Ik wit net wat ik bin. Hoe sjenant is dat. Ik hear nearne by. Ik wit net wat ik moat. Â Â Ik doar it
Tûzen minsken ofmiskien wol mearstean op it plein lokkich nijjierlústerje guon ynoarmins-ear stil wurdt itgjin ferweechgjin lûden mear foet foar foet trochstrjitten syn fotostop sinleas
de eagen fan ’e beamsjogge oer it glêde lekkende woartels toarstgjenei foarjier en simmer tsjokke tûken tilleloatsjes dy’t útsprutesêft giel opljochtsjeoer boartsjende bern drage blêden
Hjoed wapperje de flaggenbanieren dûnsje yn ’e wynDe âldsten út ’e strjitte trienjeal is it ek in minskelibben lyn Sy ferhelje fan wite bôle en
Ierde, wetter, lucht en fjoermoatte tenei troch mei trijedat is noch in hiele toerien moat in ûntslachbrief krije. Wetter spat fuortdaliks op:‘Wêr is dyn gewissede
Op ’e klinkOp ’e klokOp ’e kopWrâld ûndersteboppeStean hjir yn ’e gloppeNeat út te jaanBrexit sipelet trochDe tiid hâldt gjin skoftMar gjin noedWant oeral kin
No binne wy al wer ferhuze!En dat ’s al foar de fjirde kear.Wy krije hieltyd moaiere huzen,mar foar my hoecht it al lang net mear.
Us heit wol duorsumens omearmje.Dus, sinnepanielen op it dak.Ek wol er de natoer beskermjemei minder ôffal yn de bak. Yn d’ auto wol er net
Us mem hat wer wat by de einsy hat it lêsten tsjin ús seinde spikerbroek sit har te stiifin fetrôle plakt har op it liif
By syn ferstjerren,24 maart 2016 Cruijff is dea.Dat kin net.Hy sit yn myn lea.  As ik de bylden weromsjochfiel ik syn frêle machtkommen yn
Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalleride wy alle dagen byit lytse brune krúske del  it stiet yn ‘e berm fande autowei by it krúspunt
hearste hoe’t de lamkes skriemeyn it tsjuster fan it hokhearste hoe’t de krieën krassede meldijen fan har lot  sjochste hoe’t de iken swierelokjend, slomjend
Twa kear yn ‘e wike is it raak.Dan hawwe wy les fan De Vries.Biology, ik griis derfan.Dy lessen fyn ik dochs sa ôfgryslik fiis. Â
Marchje appte Bouke.Bouke appte Sjoerd.En doe krige ik it berjochtsje ûnder eagen.Ik fielde my fuort beroerd.  Eangstich seach ik de klasse troch.Please stjoer Froukje
Ik moat altyd nei skoalle fytse.Twa oeren op in dei. Bah!Us heit en mem dogge oft it neat is.Se sizze: ‘Och dat falt allegearre wol
Ik stie fannacht op ‘e PCen keatste sis mar izersterk.By d’ opslach sloech ik sels foar bêst,wie efterynse yn it perk.   ‘Kom mar
Marijke hat in pûkel,in pûkel op it kin.Se sjocht it yn ‘e spegelen krijt in freeslik sin.Se wol net iens nei skoalle.Dêr laitsje se har
Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen,mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten.Hy knypt yn it stjoer,
In hûs in pleisteroer de skrammendy’t skrineûnderweis.  In hûs in wrâld omte boartsjente sykjenen soms te finen.  In hûs sa faakin finzenisin doelwytin
Ljocht en libben is nearne.Mei in tsjuster each loert de keamer.Stuollen swije, houten ribben hâldede siken yn en wachtsje. Se wolle fanit plak en dûnsje
ûndergrûnsk yn in metropoaljaget in wjirm troch tsjustere hoalenit liif fol figueren fan ‘e perronnenûnderweis oeral hinne as wer werom  it skriele neonljocht falt
Us heit en mem hawwe my teste littenen no is it dus definityf.Ik haw ADHD.Ik bin no dus ‘drok’ en net mear ‘aktyf’. Us mem
Tink net datsto de wrâldyn moatst om de fijânte ferslaan of de geastente ferdriuwen om’t syit binne dy’t dyn libbenbesmodzje en oan grús slaan Tink
Doe’t de earste nachtfroast kaamen âlde blêdennei ûnd’ren toarken út it wurge hout,de gerzen glâns ferlearen,kleur oannamen fan de iere wintermoarn,doe seach ik dy.Sa stil
Oer de nijstêd fan de dagenrinne wy inoar foarbyheine hjir en dêr gesichtenwitte net fan dy of myIepen boek yn sletten eagenwurge gong op klinkerseinwiffe
Alle nachten sjoch ik myn freondinnedy’t ûnsichtber is foar oaren, sjochst allinnemar har moaie eagen dy’t bewege.Nee, se is net swart, se is gjin Surinaamseof
Somtiden, mar eins hiel faakwinskje ik sipressen op it sigerige bolwurk,in katedraal mei gouden ljocht enstrakblauwe loften boppe âlde platanen. Mar earder binne it seedampenen
foar Sanne dy’t net swijt do kenst se wol, grif:sy mei har fetfoute air,hy mei syn te goedkeape brilen dy docht krekt wat te populêr.en
Ik skriuw dyn namme op it beferzen rútdyn namme is tichtby, mar do,do bist sa fier fuortDan ferdwynt dyn namme troch de izige kjeld
Lit harren harren hynders,nimmen nimt ús de swannen ôf.It boechbyld op ús hûssil nea yn ierde smoare.  Lit harren harren hearskjen,nimmen nimt ús de
It is hjir stilik moat de lûden sels betinkede roffel fan har fuotten op de trephar stim dy’t foar har út draaften boppe isfoardat har
’t Is koade read, ’t is koade read,der waaie auto’s yn ‘e sleat.Der komt elk oere in sjoernaal,sok waar, dat is dochs net normaal. It
Sin oan lekker op fakânsje,reizgje yn it bûtenlân.Sin oan oare minsken moetsje,sin oan sinne, bergen, strân. Sin oan nije aventoeren,sin oan wille en fertier.Sin
Ik kin werklik hast net prate,ik haw sa’n seare kiel.Al dagen lis ik hjir op bêd,net ien snapt wat ik fiel. Mem bellet ûnder
Ik bin gek mei myn mobyltsjemoarns betiid set ik him oan,hy kin fan alles, in juwieltsjefoto’s en dan fansels de tillefoan. ‘k Haw him
It lân ûntflechtsje op wyld aventoer?Wat dochsto asto net mear feilich bist,do nimst dyn leafste mei, dyn bern. Do witstdyn eigen hûs dêr bliuwt gjin
En yn de skulpenkin ‘k de see noch hearre.It rûzen fan de weagen op it strân.De blauwe lofttsjin grien-griis achterlân.De waarme dagen,boatsjes yn de haven.Blinkend
Der stiet in famke by de bushalte.Ferdreaun, flechtling, allinne.Wêr komt sy wei?Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich?Wêr fielde sy har thús?Wat liet sy
Wy keazen foar de lange skimerom wei te wurden foar geweldbesochten doe de tsjust’re hoalenom’t yn it ljocht gjin libben telt. Wy hawwe ús
knoppen yn beammenlaitsje har temjittein ein fljocht op titelroazen bloeie goudgieltulpen yn oranjereadsjonge fan it iere foarjier ûnder it reiden himeldaksnobbet in fûgel fan synlêste
No’t er omheech fljocht yn syn raket,de astronaut rjochtstreeks de himel yn,is er benijd as hy dêr ek ien treffe sil.Miskien it mantsje fan de
Mei myn suster kin ik pratefoar de klasse bin ik sprekkerik kin ek roppe raze baltemar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt der oan dat
In plestikpûde mei wat klean en sa,doe binne wy begûn te rinnen.Der waard net folle sein, de spanningrûn mei op en like it te winnen.
Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnderde skiere dei dy’t hast al wei is enno mei dampe fuotten hoeden oerde
hy sit foar myit rjochter skouder hegeras it lofterde rêch bûgjendas er it giele t-shirt oan hatsjoch ik de rêchbonke by de swarte trui netdan
Ik woe dat ik in chip hieSa ’n kraaltsje achter it earfan hûnderttûzen gigabiteen miskien noch wol mear.By toetsen en tentamenshie ik grif alle fragen
Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del,it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân. Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht,it spoar net mear de
Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard.Litst gau los en sjochst om dy hinne.Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei de wûnen
In pûstige súdwestermei sa no en danin tichte stower as maatdocht foar de safolste kearin wraam op ‘e reiden. Bestive en ferwareyn ‘e rin fan
foar Amnesty International Juan Valdez, hear Presidint,is al salang ferdwûn.Syn frou speurt no al fjouwer jier.Se hat him nòch net fûn.Soldaten hellen him fan hûs‘O,
Wêrom in swijsum lânskip oan ‘e muorre hingjedat oars net freget as nei juster en dêrfoar,de fjoerflinter bewarret as fossyl? Myn each swalket troch de
Wat no?Moat ik mysels moed ynsprekke,opslach fleurich wurde?Moat ik ynienen glimkje,sizze: doch net sa healwiis?sizze: ik leau it is tiid foar in slokje? Stil as
Us mem seit: ‘Der binne ingels.’Echt wier, en se leaut it ek.‘Ingels liede dy troch ’t libben.’Mem, tink ik, praat net sa gek. En dan
It waaide dat it rikke,minsken no, dat wie my wat.Yn elts gefal lei fan ‘e moarnde wylch fan buorman plat. De tûken troch de glêzenen
Us mem hat de smaak wer ris te pakkenBytiden is sy wier net goedSy stiet de hiele dei te bakkenWant wy bin’ oan de superfood
Us buorman oan it Kealledykjehie lêstendeis in ezel kocht,mar it bist bleau dwers en net te brûken,wat ús buorman ek besocht. Sa tocht it bistje
Ik wie der wier wol wis fan,dat ik mysels hiel aardich ken.Dat gjin mins my samar ompraat,dat ik wol sterk en stevich bin. Mar dizze
Sy is it flinterflugge famke, dat lykasstreamend wetter oer de diken draaft.Har fuotten meitsje weachjes yn it sân.Blau mei sulvertriedden is har spikerjas,ljocht as farske
Mem skoarde ’n nije opdrachtby in hiele grutte klant.En dêrom ieten wy lêst’yn in stjerrerestaurant. Ik hie der bêst wol sin oan,ite kin ‘k
Elkenien dy moat wat ‘wurde’,mar ik wit it werklik net.En ik moat no wier hast kieze,want oars is ’t foar my te let. Mem
Ik moat in bril.Ik kom der net mear ûnderút.Ik kin roppe en raze marmem bliuwt by har beslút. ‘Mei ik dan teminsten linzen,Sa as
Us beppe rint der soms wat by,ferfromm’le en ferlept.Mar hat se by de kapper west,dan fielt se har wer opperbest.Us beppe seit fan: permanintdat is
Miskien wolsto my net leauwe,fynst my eins mar wat in siel,mar der is neat sa gefaarlikas in grut en âld kastiel. Alderearst de takelbrêge,oer it
Oarloch is: foar alles bang,noait net witte foar hoelangde soldaten yn ‘e strijittefjochtsje en op alles sjitte.’t Kin net skele yn hokker taal,oarloch is in
Asto ris útfanhûzje wolstnei it hûs fan tante Jantal wol jim mem it noch sa graachdoch it asjebleaft net, want elk wit der fan yn
‘ien piltsje hindert neat’, seit hy‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wynboartet yn de sânbak lykas lang ferlynstreket
It bliuwt my hiel myn libben by, de deidoe’t op dit stee in grutske heit my planteas bertebeam, – it stie sels yn ‘e krante
Heit rydt stadich oer de oprit,nee, de klep koe lang net ticht.Mem komt fleurich fan ‘e fliering:goudfersielsel, o sa sjyk!Heit dy mjit dan mei de
Doe kamen de soldaten,de himel kleure rea.In tongerslach sloech oer de wrâlden dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst de stilte foel,doe
ik soe dy in tút jaanmidden yn ‘e winkelfan AH soe ikmyn slach slaanby de tomaten do wiest noch fier fuortmar ik seach dy stadichoantichteby
dêr steane sede mande frou hy grut en bonkichsy lytsersmel de mouwen fanit grize fest hingje haroer de fingerseinen op klompen is sylykas hyte rom
Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn alfuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze ynmyn kleankast set. Winterskuon der boppe op en flokjes stof.Sa
Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal.De nacht kaam mei in skipen skolpere as in âlde dream oan ús foarby.Oan de wynkant stie:
gûl no mar netwês stilstilhearst de wynwêr komt er weiwêr giet er hinne ierdede tiden fan it jierfine haryn fûgelnêstenyn aaienweromwaarmfiel marmoannewetterit sâlte wetterfan ‘e
Ik sit wer oan see. It is leech wetter.Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppesop it tsjerkhôf. Prikkedaam is
In neare jûn, de huzen keare swittendbinnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunenboazje oan. De loft is swier fan rein.Hy rint sa stadich as er kin,
Yn SurhústerfeansterheideWenje noflik mei har beidenJeltsje Styp en Jantsje Stobbe,Sliepe yn in âlde tobbe,Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e stoelEn alle minsken sizze:‘O,
Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren
We brochten radyskes bij ús heit en mem. Earste radyskes út ‘e kas. Se bearden der wakker fan. Op it teemeubel stie in kaart fan
Help, ús heit sit yn de ww!Alle dagen is er thús.En om’t er neat mear te dwaan hatbemuoit er him dus mei ús! ‘Hee,
sa rizich stie er dêrde âlde beambewoartele yn de grûnin bytsje skean de rêch ôfkeardtsjin ‘e westewynskodholjendwachtsjend op sinneskyn yn ‘e tûken ferskûlein libben fol
Ik hie dy by de warming-up al sjoenen tocht: foar dy sil ik troch alles hinne,foar dy haw ik myn swit oant no ta jûn.myn
it tuorke fan de tsjerke stekt troch de beammen net dy tsjerke fan de mummys net elke oare tsjerke dy’t sprekken lije mei gewoan in
Der is in wrâldneist ús wrâldde earste wrâld Yn dy wrâld leit in lângrôtfol kofjekopjes kofjekannenkofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lânmei apparatuer foar espressokappesino en
Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard?Ynienen wie er samar oan ‘e ein,wylst wy tegearre alle dagen seagenhoe’t sinnestrielen spatten út ‘e feart.No
Miskien wolsto my net leauwe,fynsto my in bange knyn,mar der is neat sa gefaarlik,as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat as ellende,hege golven
Fredige dei, sa wûnder ljocht,Stil feest fan snie en sinne,Hoe wurde myn tinzen sêftkes brochtNei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’ en snie de
Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder,Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op.Syn tûfe, as de helmplom fan in ridder,Stiet triljend
L’Aubisque,Le Galibier.Jawis.Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedykfan Harns nei Surch, mei bolderige wynen pûsters as in orkaan, ferlytset tain traapke fan ‘e mollebultkategory, iksil
Ik wit wol, snein is yn prinsipekrekt sa lekker frij as sneon marsneins dan fielt it krekt as wol datfrije net en krûpt der swier
Wetter, stien en sânlizze yn de palm fan myn hân  koe ik mar:  swimme yn de stiendrinke fan it sânen sliepe op it
Us beppe hat in sykte,of, no ja, ’t is mear in kwaal.Us beppe siket blikjes!Net te leauwen. Abnormaal! Â Se skarrelet mei in griperen in
Fjouwer wie ik, doe koe ‘k fytse.‘k Hie myn nocht fan it gerin.Fleurich fleach ik oer de stoepe.‘Sjoch ris memmy wat ik kin?’ Â Doe
In grutte krobbewenne ûnder in stobbemar dat wie him net nei ’t sinwant sa’n hûs wie him te min Hy gie op reisen elts
Yn it doarpke dêr’t ik wenjebinn’ in protte minsken ûngewoan,der binne fansels ek wol oaren,mar de measten mankearret dochs wat oan.  Nim bygelyks Gerrit
ik haw in pakedy’t net leautdat se op ‘emoanne west ha dy’t de televyzjeútset as der mannenmei in wite kapefan ‘e Ku Klux Klanop
Se sochten earst alle beideom in lege doaze.Hy seach ‘m earstmar ús mem mocht ‘m ha. Dêrnei stie er tafallichgewoan efter mem by de kassa.It
jeu, sjoch hjir myn nije blitse scooter,yn ‘e moaiste kleuren: read en wythy hat in hiel geve lûde toetergjin seefûgel dy’t it doart en skyt
Op myn luchtbêd sjoch ik him kommen.Dûnkere eagen, kroljend hier.Krêftich swimt er nei my ta.Ik doch krekt as ynteressearret er my gjin sier. ‘What’s
altyd bin ik te berikkenbin standby en daalk onlinealtyd wol ‘k der foar dy wêze-keep up with friends, wherever-mar do… do bist soms sa fier
Wy heukerje dekraach omheechen rinne stapke foar stapkeyn in lange slingerachter de kiste.Ik mei de blommen drage. ’t Is droech wurdenom my hinne,sakrekt spielden
Lyklama is dea,wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde,dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjenof kuierjen mar doe’t ik der wat
It baarnt yn ‘e fiertewy kinne net helpewy sjogge hoe’t pleatsenplatlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiethoopje dat de wyn net draaitmar as
winter op ‘e Sweachit iis dat kreaket yn ‘e sleattenmakket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaadnjonken it âld djipsit yn ‘e
Moat ik dan wat wurde letter,want is hjoed dan al foarby?Wat bin ik no wat letter net is,bin ik noch neat of noch te frij?Wat
It helpt net om slûzen ticht te laskjen,it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te heffen,de
Noch earder as it iere grien, sil tuskenswarte tûken wite huningmûltsjes bloeie,de nije maitiidsloft behappe, har fêstbiteyn it hout en dan as losse bernetoskenoer de
ik bin it wetterbenim my net de yllúzjeas stoarmen my swypkjete’n lêsten in wâl te finen want ik slach tsjin de dykklim by basalt omheechwurd
Hikspeallen skampjend jei ik oer Mûntsjeleane– swarte ekers, dêr’t seefûgels boppe fleaneyn in djip trekkerspoar troch de nije gebieten.Itselde ljocht. Deselde sâlte, lûde lieten. Hjir
Wês net bang, do meist opnij begjinne,mei wisberette faasje of yn ’t blinelân.Wolst de regels folgje, alles sels wol kinne,litst de stipe los of grypst
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwykfoar wa’t de jûn bekrûpt;foar wa’t allinne is, is de seedykdêr’t jûn op jûn de sinne him fersûptyn blakstil
Freonlik de heuvels by Vaisonla Romaine, net heger as by ús de dyk,en op it kastiel, as yn ús eigenkeninkryk, in ljocht by nacht,om wat
Hast wolris nei de stjerren sjoen,soesto se telle kinne?Moatst mar ris riede op in jûnhoefolle it der binne.  Hast wolris neitocht hoe’t it sit,sa’n
Der is in prachtich moai gedicht,ik kin it hielendal út ‘e holle.Ik wit it mei de eagen ticht,wat soe ‘k it hjir graach bringe wolle.
‘k Mei hiel graach yn ’t swimbad lizzeen ik swim ek bêst wol hurd.Mar sa’n startblok en dan dûke?Kram’le nee, dan bin ‘k sa’n tut.
De minsken freegje my sa faak:‘Wat soesto letter wurde wolle?’Dan helje ik stoer myn skouders op en sis:‘Wit ik folle.’ ‘Do kinst alles wol wurde,’
Tink dy ris ynop in dei yn ‘e simmersitsto yn in boatsjedat driuwt op ‘e poel.Merkels en eintsjesdy boartsje om dy hinne,de sinne is waarmen
Mei ús gimmestyklokaal is alles mis:it is der te kâld of kinst der wol rane,it stjonkt der nei omkeswit en bokkepisallinnich de behearder mei oan
harkhearst dathearst dy lûdsjes sjochsjochst datsjochst dy kopkes moatst net ferwegemoatst hiel stil wêzemoatst hiel goed sjen jasakrekt sjochst se wol dy kopkeshearst se
Op it mêd fan iterijwoll’ se graach wat nijs betinke.Elk jier komt der wol wat byom te iten of te drinken.Mar dit is dochs wol
Dit lân, ik haw it heardit gûlen fan de noardewyn,it skuorren fan it iis,bekende stimmen yn de nacht. Dit lân, ik haw it sjoenit
Der lei oer d ‘âlde stêd in bleke skynde deis doe’t hja weromkaam út it eastenmar nimmen wachte dêr om har te treastenit plak te
Ik hear de minsken wol praten.Ik sjoch de minsken wol sjen.Se rabje oer út heit ense rabje oer ús mem. Minsken fregen my ek
De dei hat kleuren fan blauen pearsit reid stiet giel as strietsjin ’t doarp it iis leit as in flierlike griis en glêd as ruostfrij
72 jierren hawwefan har antlitin print etstyn in noch net beskreaune styl op ‘e eftergrûn geveyn ’t sâlt bebiten streekjesfan ‘e skol skar en skylfiskdy’t
De see wie blau en helder as in spegelDe sinne blonk, it wie in waarme deiEn sokke dagen lis ik yn ‘e regelOp ’t strân
De skonken binne net mear fan dysels.Wis, se ha dy holpenom fan ’t bêd te kommen,en binne mei dy trochit keammerke strampele,datst earst de kleden
Novimber Der leit in dize oer it geayn novimber.Dampich lizze leech de wolken,lânreek dy’t de bou ferswijt. Drippen oan ‘e wynbrauwen,it burd is wiet –in
Jantsje mei graach fjurkestokeen sy docht dat dan ek faak!Nimt wat tûkjes en wat houtsjes,fjoer derby: it baarnt omraak! As lyts famke lytse brantsjes,oaljelampke,
Jippy, ’t is hjoed rommelmerke,altyd wer in leuke dei.Oan ‘e dyk âld guod ferkeapje,en de hiele buert docht mei. Yn in doaze op ‘e
Ik wol sa graach in drumstel hamei basedrum, bekkens, tromme.It liket my geweldich ta,soe it der oait fan komme? Ik bin pas yn myn elemintmei
Hoe kin de ierde om ‘e sinne draaieal ieuwen lang en sûnder rêst?Hoe sweeft de moanne om ús hinneof hâldt in grutte hân ús fêst?
Ik haw in baan foar heale dagen,‘k fertsjinje sinten by de bare bult!‘k Hoech myn hân net langer op te hâlden,stean net mear by ús
Wy geane, sei ús heit, nei Frankryk mei fakânsjedêr is it altyd sinnich en moai waar,ús mem lei dêr tsjin yn: dêrfoar hast’ gjin garânsjemar
Wy hawwe nije achterbuorljuno sûnt in wike as achten dy feroaring op ‘e buerthat my danich yn ‘e macht.Want witste, dy nije buorlju hain spetter
Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs.Stadich krûp ik tichterby.Ik hâld myn proai goed yn it fizier.It bist is noch rêstich,it hat no
Us hûs sjocht der ferlitten út,mei de gerdinen der foar wei.It wurdt al leger efter it rút,sa fielt it ek yn my.  Ik rin
ik ha in skuorhar man hat my dochsmei de oaren yn it hok setútstel fan eksekúsjebegjin aprilnoch evendan meie wy wermar sy sil my oan
om Fryslân op syn moaist te sjenkladderje ik op sneinske skuonyn myn nijste streekjespakby de seedyk op en by de see tilt it opfan
der binne fan dy dingennet te fangen yn dyn hânfier op in ôfstân bewege seen by eltse stap wat tichterbywurde se wei noch nyskes
Wêr silst’ dy noch drok om meitsjeDat freegje ik my wier wolris ôfAlle dagen dat húswurkEn repetysjes, mear as genôch! En sa moat ‘k noch
Ik byn de lippen op ‘e mûlealtyd as ik fize dingen sjoch,ik prop de hannen yn ‘e bûsen,sa bang bin ik dat ik it doch:
Der wiene ris dames, der wiene ris hearen,dy wiene beneamd om my dingen te learen,earst oer alle lannen en doe oer de seeën,dêrnei oer de
Ek dizze nacht slacht wurch, ferrêdein side fan it libben om.De bisten ha de honger sêdeen keare nei de stâl werom. Sa hjir en
Wat sil dit stee? Sels dit eigenstehoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân,doesto hjir noch wieste. Ek al lykjekopketten, helters en singelshar ferhongen te
(foar Anneke Bron) Ik ha in oare helteit is myn saksofoan.Hy keart my binnestbûtenik lit him myn wêzen sjen. Stadichoan is hy mei my fergroeid.Syn
Shakira sjongt foar my de pine,by donkerread behang en sigaret.Hjir boppe leit myn rêchsek klearom foar altyd fuort te gean.De Barbie ûnder it bêd is
komme mûzefergifpantsjesút ‘e hoalen, mei lêste keutelsskiten of earste fan in nije pleachfiert houtwjirm heechtijdagen sloop in âlde muorregraaf de dampe flier útgoai de groppe
Wie it dyn mûle dy’t it die? Dyn laits?Begear fan fonkeltosken yn dat noegjendlibbensread, gebeart fan langstme en geniet,de tsjoen dy’t dyn gesicht op slach
Tusken de griene kliffen, dêr’t de hege seeDe oester fan ‘e woeste kust útslikket,Smite derten bern wite stiennen yn itBlauwe wetter, rynsk, as winsken fanNea
it strân leit as in skierwytfel papier yn it lêste ljochtde tekening fan hjoedwie mar in út ‘e losse hânopsetten skets wêr binne se
der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel
sa fredich wie it doe, dy waarme dei doe’t ik siet by dy mei achter ús dat hege tichte reid, der is gjin wei werom
bitterswiet bitterswiet priuwt dit lytse leafdeliet sil dyn ear ’t wol ienris heine as de fine drippen ’t reine reine litte oan dyn blinen silst
Op ‘e Ivige Leane wurdt it altyd better, men krijt der hâld oan ’t fiere grien: De pleats is sichtber, tsien minuten letter fytst men
Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa
Jitske wenne mei har heit (hy wurke by Steatsboskbehear) Yn in húske by de Deelen. Krij de bûsdoek mar fêst klear. Jitske boarte by de
Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.
Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t
Do rinst dysels nochris in kear foarby,seinen se. Se ha gelyk krigen, dy seelke kear as ik efterom sjoch, tink ik:stom noch ta, dêr kom
Kinsto grutte minsken folgje?Under iten sei ús heit:”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan ’t winter, mei
‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizzeaanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht.Hoe moat dat no? Moat ik it thús net
foar H Stil lei it grien dêr oer de lege lannen fan kleur fersketten, ’t jonge gers kroep wei wreed waard it libben skept en
De wintersinne sakketal geandeweien set de westerkymyn reade gloede.In rider sjit oer ’t iismei lange, wisse streken,de jûnloft yn ‘e mjitte. It lege ljochtskept him
Heit soe foar mem in kastje meitsje, in soartemint fan boupakket. Der siet in boekje by mei plaatsjes, mar heit sei: ‘Nee, dat hoech ik
Moatsto hjoed noch erges wêze, giesto gauris op ‘en paad, hast dyn nocht fan áltyd lêze, brûk dan net in wegekaart. Kaarten binne foar de
Wy bin ferhuze. Fan ’t âlde hûs hien’ wy ús nocht. Hoe’t it nije hûs der útsjen soe dat ha wy sels betocht. Heit efter
Dat geëamel fan ús heit oer myn omhingjen op ‘e bank, de oerkes efter de kompjûter, de kondysje dy’t ik ha… Om fan it geseur
Ik wol mysels in lege holle meitsje gjin soargen oer it hûswurk ha net langer fan de wize reitsje fan as ik net slagje, it
Justerjûn doe soe it heve: kampeare, sa hiene wy betocht. Wy klommen op ‘e souder en hellen de tinte foar it ljocht. Kampeare yn ‘e
Ik ha in nije hobby. Ik doch it eltse dei wer op ‘e nij. Moat der in learaar narre wurde, dan bin ik fan de
Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op
Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t
Ik bin net krekt as alle oaren.Ropt ien : ‘Foarút’, dan tink ik: ‘Ho’.Ik sjoch yn griis wol hûndert kleuren,en wol net moarn, mar hjoed
der dûnset in ballontsjetroch de strjitte, flinterlichtin toutsje oan syn kontsjeen in laits op it gesicht. hy hat in protte wille,rollebollet oer ’t trotwaar.de wyn
‘k Bou in hûs mei tolve keamers,foar de fun en it gemak.Mei in swimbad en in glydbaanen in fuotbalfjild op ’t dak. Mei in
Broers… ik begryp der faak gjin jota fan!Nim no ús Tseard,dizze wike 16 wurden.No… as ik 16 waard,wist ik it wol!Dan woe ik in stoere
Doe’t ik by de sleat siet,seach ik in kikkert hieltydtsjin de kant oan swimmen.  Ik woe him in hân jaan,of, as er dat doarde,de
Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chipssûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstripssûker, fris en ranja, it moat allegear te plak,twa kear yn de wike is
Wy wiene yn in see fan blommenbeppes âld tafelkleed wie it flotit hiem de blommeseedo wiest de kapiteinen ik de stjoerman Sussy wie de
‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse.‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt…Dy ferhipte fytskaai ek,ik bin dat rotding wer ris kwyt!’ ‘No
In stille nacht. It lampeljocht bleek en kâldstrykt ûnmeilydsum lâns in hûs, in beam enin âlde pleats mei dingen net te neamen,sa rydt ús auto
Hast’ dat ek wol ris?Do stiest foar de spegel,se sjocht dy oan, freegjend‘En wa bisto?’ Is sy deselde as my, ofbin ik deselde as
Ik bin net bang fan ‘e toskedokter.Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel:kinst dy der sa lekker yn deljaan.En dy grutte lampe boppe
Ik tear de earmen om it liifen lûk de lamme skonken yn.It lêste wat myn blik noch heintis ’t stille hingjen fan ’t gerdyn.
koe dit marit gedicht wêze datas in stielen boarstel bjinten krast oer âlde koarstenbehang fan muorren skuortit griis beton har geef enneaken liif werom joutfan
dy simmers wachte ik fergeesop lûden út de swanneblomkroep de sleatswal nei de hikke ta troch gatten yn it ramtwurkfan hout en spikersferwide him
Giesto op reis?Dan giest om wat te finen:in faach besef faaks earst, mar geandeweibegjint it garjen. Meastal lytse dingen:in ûnbekende beam, in blom, in fûgellûd,
De bus rydt as in keamer troch de nacht,de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst,lofts de bedimme see, nea yn ‘e rêst,ús útsicht
Der hat in tiid west– sa leare ús de fossile fynsten –dat de kontininten fan Grienlân oant Fjoerlânbefolke wiene mei reuzereptilen,dinosauriërs,roppige, út har krêft groeide
Ik wenje yn de kastdy’t op dyn keamer stiet.En ik kom earst ta libbenas jûns it ljocht útgiet.  Dan stean ik yn it kieren
‘k Kin myn keammerke oprêde,of ik poets myn fyts in kear.‘k Soe in haadstik lêze kinne,mar ik bin net yn de sfear. No alfêst de
Myn broer is o sa sterkkin fjochtsje as in tigerhy nimt it foar my opas wie ’t in echte kriger Myn broer hat in
Ik bin as teen-ager net min:ik ha ferkearing, mei Jan-Geart,ik praat Ingelsk en ik smooken rin mei de nâle bleat… Sa gean ‘k mei Iris
As sy wol nei it feestje mei.En ikke, ikke net!As hy wol lang opbliuwe mei,en ik moat al op bêd. As ik net goed yn
‘k Wie sa graach as omke Jan,ek sa’n fet cool sterke man.Hy tilt sa mar allee hop,mei ien hân in hynder op. ‘Sa mar klear,’
mangele tusken elemintêre rivalen heechskouderet de dyk, yn duorjend omtinken ferslingere oan kearen en hâlden. see driuwt sâlt yn stiennen pûsten. fan minsken opsmiten basalten
Ús heit hat in nije auto.En grutsk dat hy dêr op is:‘Hy kin wol 250,ja wier, wat ik jim sis.’ Kompleet mei Bluetooth en Tom
Oeren sit ik al oan tafel,mei seis sprútsjes op myn board.Ik wol se dêr graach lizze litte,mar ús mem seit: ‘Ite! ’t Moat!’ Seis fan
As nimmen sjochtwat Minne dochtfytst er by tsjuster sûnder ljochthoewol’t syn lampe it wol die.As nimmen sjochtmist er de kickomdat der krekt gjin plysje wie.
slút de gerdinenen slút de wrâld útfan haat en wrokoeren en klokgerop en geraasin tsjokke waas fan wurden lege lege wurden danbouwe wy ús in
yn ‘e winkelstrjittekrûpst my oannoas tsjin noaseach yn eachhân yn hânsweve wyop in eilânyn de minskesee de mannichte makket in hagewy sjogge fage gesichtenhannen
der waait in winterwynom myn bêdgrypt my yn gipsen stive lekkens in skerpe skjirreknipt myn kontoerenút kreakjend iisstekt yn myn tekkens oan ‘e
hjir stean ik yn it felle ljochtin frjemde dichterhat foar my betochtwat ik hjir sizze kin mar mient hy it goedas wie ’t in
It wie winter en se sei ‘nee’.De jonge hie in nuete krie,dy’t middeis op him wachte.Woe se him sjen?Se sei ‘nee’ en wist net wêrom.Yn
nachtsfan út myn waarme bêdfiel ik dy omrinnentroch de wentfan myn leahear ik dy yn petearmei myn gedachtenen wit ik dyoanienwei ûnderweisoer de núnderpaadsjesnei myn
Doopje dyn pinsiel yn wetter en begjin mei it blau,it sulverblau fan de see dat de sinne heint, marlikegoed donker en driigjend wurde kin as
Hannen by ’t liif lânsGoed de seal yn sjenOe, dêr sit de sjueryWat wie ek wer de earste sin? Ik graaf gau yn myn
Wat in drokte hjoed yn Boalsert,it is twadde Pinksterdei.Fytse lâns de alve stêden.Geart en Gjalt dy dogge mei. En dat dogg’ se op in
Ik wit in hiel moai paadsjeik kin it fineoaren netit ropt allinne mykom, seit it, komhjir achter leit in lange leanedêr’t rigen beammendreame, dreame… Ik
do hast dy klaaid yn ’t pimpelpearsby pompeblêdetrui en sjaaldo rinst hiel hoedenlears foar learstroch farske sniemei redens yn ‘e hân hiel skruten hifkjend taastendfoet
Lit de sinnenoch hiel efkesdûnsjemei dyn hier. Omearmjede dunen,boartsjemei de beammen,glimkje blier. Lit de weagenfan frijheidnoch netop de klippen slaan. Foarmje in
Om wer sân jier te wêzen. Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter.Myn houtsjes skrasse oer de grêft.Op ‘e souder skimmelet it âlde strie.Drinkbakken
famke giet dwyl fan ’t wikseljendljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinneom de grutte hannen fan it skaadfoar te bliuwen, oant der gjinûntkommen mear
de dize dûnsetoer de greidenleit in ljochte tekkenoer it gea in reager dikerttusken reidenmuskusrotten hoffenjehar de lea reidhintsjes hoedzjeharren jongenin snoek leitûnferweechlikhast foar
’t Wurdt hjerstich oer it fjild de wrâld bestillet ta in frjemde dize pleatsen steane der fersille hinne âld en skier en oan de loft
Wy ynvestearje mei Taalplan Frysk yn de kwaliteit fan Frysk ûnderwiis op alle skoallen en alle ûnderwiisnivo’s. Taalplan Frysk 2030 is in gearwurking fan Afûk, Cedin, Fers, Keunstwurk, NHL Stenden, Omrop Fryslân, Semko, SFBO en de provinsje Fryslân. Frysk, foar no en letter – www.taalplan.frl
Sneon 25 jannewaris is de finale fan Ferstival 2025. Wa wint dit jier de grutste foardrachtwedstriid fan Fryslân? Komsto te sjen? Wês wolkom, gratis en fergees en genietsje fan spoken word yn it Frysk! Sneon 25 jannewaris, 13.30 oere, Posthuis Theater It Hearrenfean.
Â
Yn it skoft treedt Mayte op. Sy is in upcoming singer-songwriter en skriuwt al har prachtige nûmers sels. Sy sjongt yn it Frysk en sil ús yn it skoft genietsje litte fan har moaie stim.