Ik kom werom
Fongen yn de koker fan it tsjuster ryd ik by dy wei beammen as mânske traaljes oan myn flanken swart is de wei dy’t ik gean
Fongen yn de koker fan it tsjuster ryd ik by dy wei beammen as mânske traaljes oan myn flanken swart is de wei dy’t ik gean
Yn ’t lange gers, it rêstplak fan alear,ferskûle tusken hege griene weagen…Foar elk dy’t oer de wide greide eagewiest wei, want do bestiest gewoan net
fleurich, soms ferwûndere scroll ik oeren op myn tiidline fan boppen nei ûnderen   hij stiet wer fol mei feed dy’t in belutsen freon beslist
Ik ha neat mei gedichten.Die rimelerij stiet my net oan.Metaforen, bylden, tsjonge jonge.Sis it dan gewoan!It libben is dreech genôch.Poëzy makket dat wier net better.‘It
Lege huzen, sei se, kinne ek prate en se hearre altyd wat,de wyn dy’t troch de stikkene glêzen sjongt, de dowen op it dak.En dy
Ik doch myn rêchsek fol mei skoalleboeken se binne swier fan wurden en fertelle oer de wrâld. De kennis dy’t ik noch net ha in
in skittering yn sinneljocht ik sjoch dy nei en mimerje sulverfûgel wêr giesto hinnewa hasto yn dyn lyfke mei   ik dream fan lannen
dit gedicht is op himsels frij ienfâldich it rimet in bytsje en is sadwaande maklik om te ûnthâlden gjin rare drege wurden of pseudo-muzikale klanken
Hoi, ik haw in fraachIk bin al lang op sykBin’ alle minsken oarsof bin’ der guon gelyk?   Yn elts lân op ‘e wrâldsjoch
De wyn bealget Yn de beammen Sweltsjes tûtsje It wetter De sinne riist Moanne en stjerren ferblikke Stadich, ien foar ien Alles is stil In
Us omke hat yn Sjina wenne, dêr hat er hiel wat leard. Hy hat dêr by de mûntsen ek jierren mediteard.   Hy fertelde
Ik wit net wat ik bin. Hoe sjenant is dat. Ik hear nearne by. Ik wit net wat ik moat. Â Â Ik doar it
Dit lân, ik haw it heardit gûlen fan de noardewyn,it skuorren fan it iis,bekende stimmen yn de nacht. Dit lân, ik haw it sjoenit wylde
Tûzen minsken ofmiskien wol mearstean op it plein lokkich nijjierlústerje guon ynoarmins-ear stil wurdt itgjin ferweechgjin lûden mear foet foar foet trochstrjitten syn fotostop sinleas
de eagen fan ’e beamsjogge oer it glêde lekkende woartels toarstgjenei foarjier en simmer tsjokke tûken tilleloatsjes dy’t útsprutesêft giel opljochtsjeoer boartsjende bern drage blêden
Hjoed wapperje de flaggenbanieren dûnsje yn ’e wynDe âldsten út ’e strjitte trienjeal is it ek in minskelibben lyn Sy ferhelje fan wite bôle en
Ierde, wetter, lucht en fjoermoatte tenei troch mei trijedat is noch in hiele toerien moat in ûntslachbrief krije. Wetter spat fuortdaliks op:‘Wêr is dyn gewissede
Op ’e klinkOp ’e klokOp ’e kopWrâld ûndersteboppeStean hjir yn ’e gloppeNeat út te jaanBrexit sipelet trochDe tiid hâldt gjin skoftMar gjin noedWant oeral kin
No binne wy al wer ferhuze!En dat ’s al foar de fjirde kear.Wy krije hieltyd moaiere huzen,mar foar my hoecht it al lang net mear.
Us heit wol duorsumens omearmje.Dus, sinnepanielen op it dak.Ek wol er de natoer beskermjemei minder ôffal yn de bak. Yn d’ auto wol er net
Us mem hat wer wat by de einsy hat it lêsten tsjin ús seinde spikerbroek sit har te stiifin fetrôle plakt har op it liif
By syn ferstjerren,24 maart 2016 Cruijff is dea.Dat kin net.Hy sit yn myn lea.  As ik de bylden weromsjochfiel ik syn frêle machtkommen yn
Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalleride wy alle dagen byit lytse brune krúske del  it stiet yn ‘e berm fande autowei by it krúspunt
hearste hoe’t de lamkes skriemeyn it tsjuster fan it hokhearste hoe’t de krieën krassede meldijen fan har lot  sjochste hoe’t de iken swierelokjend, slomjend
Twa kear yn ‘e wike is it raak.Dan hawwe wy les fan De Vries.Biology, ik griis derfan.Dy lessen fyn ik dochs sa ôfgryslik fiis. Â
Marchje appte Bouke.Bouke appte Sjoerd.En doe krige ik it berjochtsje ûnder eagen.Ik fielde my fuort beroerd.  Eangstich seach ik de klasse troch.Please stjoer Froukje
Ik moat altyd nei skoalle fytse.Twa oeren op in dei. Bah!Us heit en mem dogge oft it neat is.Se sizze: ‘Och dat falt allegearre wol
Ik stie fannacht op ‘e PCen keatste sis mar izersterk.By d’ opslach sloech ik sels foar bêst,wie efterynse yn it perk.   ‘Kom mar
Marijke hat in pûkel,in pûkel op it kin.Se sjocht it yn ‘e spegelen krijt in freeslik sin.Se wol net iens nei skoalle.Dêr laitsje se har
Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen,mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten.Hy knypt yn it stjoer,
In hûs in pleisteroer de skrammendy’t skrineûnderweis.  In hûs in wrâld omte boartsjente sykjenen soms te finen.  In hûs sa faakin finzenisin doelwytin
Ljocht en libben is nearne.Mei in tsjuster each loert de keamer.Stuollen swije, houten ribben hâldede siken yn en wachtsje. Se wolle fanit plak en dûnsje
ûndergrûnsk yn in metropoaljaget in wjirm troch tsjustere hoalenit liif fol figueren fan ‘e perronnenûnderweis oeral hinne as wer werom  it skriele neonljocht falt
It is hjir stil ik moat de lûden sels betinke de roffel fan har fuotten op de trep har stim dy’t foar har út draaft
Us heit en mem hawwe my teste litten en no is it dus definityf. Ik haw ADHD. Ik bin no dus ‘drok’ en net mear
Tink net datsto de wrâld yn moatst om de fijân te ferslaan of de geasten te ferdriuwen om’t sy it binne dy’t dyn libben besmodzje
Sin oan lekker op fakânsje, reizgje yn it bûtenlân. Sin oan oare minsken moetsje, sin oan sinne, bergen, strân. Sin oan nije aventoeren, sin oan
It lân ûntflechtsje op wyld aventoer? Wat dochsto asto net mear feilich bist, do nimst dyn leafste mei, dyn bern. Do witst dyn eigen hûs
knoppen yn beammen laitsje har temjitte in ein fljocht op titelroazen bloeie goudgiel tulpen yn oranjeread sjonge fan it iere foarjier ûnder it reiden himeldak
Mei myn suster kin ik prate foar de klasse bin ik sprekker ik kin ek roppe raze balte mar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt
Doe’t de earste nachtfroast kaam en âlde blêden nei ûnd’ren toarken út it wurge hout, de gerzen glâns ferlearen, kleur oannamen fan de iere wintermoarn,
Oer de nijstêd fan de dagen rinne wy inoar foarby heine hjir en dêr gesichten witte net fan dy of my Iepen boek yn sletten
Alle nachten sjoch ik myn freondinne dy’t ûnsichtber is foar oaren, sjochst allinne mar har moaie eagen dy’t bewege. Nee, se is net swart, se
Somtiden, mar eins hiel faak winskje ik sipressen op it sigerige bolwurk, in katedraal mei gouden ljocht en strakblauwe loften boppe âlde platanen. Mar earder
foar Sanne dy’t net swijt do kenst se wol, grif: sy mei har fetfoute air, hy mei syn te goedkeape bril en dy docht krekt
Ik skriuw dyn namme op it beferzen rút dyn namme is tichtby, mar do, do bist sa fier fuort Dan ferdwynt dyn namme troch de
Lit harren harren hynders,nimmen nimt ús de swannen ôf.It boechbyld op ús hûssil nea yn ierde smoare.  Lit harren harren hearskjen,nimmen nimt ús de
’t Is koade read, ’t is koade read, der waaie auto’s yn ‘e sleat. Der komt elk oere in sjoernaal, sok waar, dat is dochs
Ik kin werklik hast net prate, ik haw sa’n seare kiel. Al dagen lis ik hjir op bêd, net ien snapt wat ik fiel. Mem
Ik bin gek mei myn mobyltsje moarns betiid set ik him oan, hy kin fan alles, in juwieltsje foto’s en dan fansels de tillefoan. ‘k
En yn de skulpen kin ‘k de see noch hearre. It rûzen fan de weagen op it strân. De blauwe loft tsjin grien-griis achterlân. De
Der stiet in famke by de bushalte. Ferdreaun, flechtling, allinne. Wêr komt sy wei? Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich? Wêr fielde sy
Wy keazen foar de lange skimer om wei te wurden foar geweld besochten doe de tsjust’re hoalen om’t yn it ljocht gjin libben telt. Wy
No’t er omheech fljocht yn syn raket, de astronaut rjochtstreeks de himel yn, is er benijd as hy dêr ek ien treffe sil. Miskien it
In pûstige súdwester mei sa no en dan in tichte stower as maat docht foar de safolste kear in wraam op ‘e reiden. Bestive en
Wêrom in swijsum lânskip oan ‘e muorre hingje dat oars net freget as nei juster en dêrfoar, de fjoerflinter bewarret as fossyl? Myn each swalket
In plestikpûde mei wat klean en sa, doe binne wy begûn te rinnen. Der waard net folle sein, de spanning rûn mei op en like
Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnder de skiere dei dy’t hast al wei is en no mei dampe fuotten
hy sit foar my it rjochter skouder heger as it lofter de rêch bûgjend as er it giele t-shirt oan hat sjoch ik de rêchbonke
Ik woe dat ik in chip hie Sa ’n kraaltsje achter it ear fan hûnderttûzen gigabite en miskien noch wol mear. By toetsen en tentamens
Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del, it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân. Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht, it spoar net
Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard. Litst gau los en sjochst om dy hinne. Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei
foar Amnesty International Juan Valdez, hear Presidint, is al salang ferdwûn. Syn frou speurt no al fjouwer jier. Se hat him nòch net fûn. Soldaten
Wat no? Moat ik mysels moed ynsprekke, opslach fleurich wurde? Moat ik ynienen glimkje, sizze: doch net sa healwiis? sizze: ik leau it is tiid
Us mem seit: ‘Der binne ingels.’ Echt wier, en se leaut it ek. ‘Ingels liede dy troch ’t libben.’ Mem, tink ik, praat net sa
It waaide dat it rikke, minsken no, dat wie my wat. Yn elts gefal lei fan ‘e moarn de wylch fan buorman plat. De tûken
Us mem hat de smaak wer ris te pakkenBytiden is sy wier net goedSy stiet de hiele dei te bakkenWant wy bin’ oan de superfood
Us buorman oan it Kealledykje hie lêstendeis in ezel kocht, mar it bist bleau dwers en net te brûken, wat ús buorman ek besocht. Sa
Ik wie der wier wol wis fan, dat ik mysels hiel aardich ken. Dat gjin mins my samar ompraat, dat ik wol sterk en stevich
Sy is it flinterflugge famke, dat lykasstreamend wetter oer de diken draaft.Har fuotten meitsje weachjes yn it sân.Blau mei sulvertriedden is har spikerjas,ljocht as farske
It bliuwt my hiel myn libben by, de dei doe’t op dit stee in grutske heit my plante as bertebeam, – it stie sels yn
ik soe dy in tút jaan midden yn ‘e winkel fan AH soe ik myn slach slaan by de tomaten do wiest noch fier fuort
dêr steane se de man de frou hy grut en bonkich sy lytser smel de mouwen fan it grize fest hingje har oer de fingerseinen
Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal. De nacht kaam mei in skip en skolpere as in âlde dream oan ús foarby. Oan
gûl no mar net wês stil stil hearst de wyn wêr komt er wei wêr giet er hinne ierde de tiden fan it jier fine
Ik sit wer oan see. It is leech wetter. Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppes op it tsjerkhôf.
In neare jûn, de huzen keare swittend binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen boazje oan. De loft is swier fan rein. Hy rint sa stadich
Mem skoarde ’n nije opdracht by in hiele grutte klant. En dêrom ieten wy lêst’ yn in stjerrerestaurant. Ik hie der bêst wol sin oan,
Elkenien dy moat wat ‘wurde’, mar ik wit it werklik net. En ik moat no wier hast kieze, want oars is ’t foar my te
Ik moat in bril. Ik kom der net mear ûnderút. Ik kin roppe en raze mar mem bliuwt by har beslút. ‘Mei ik dan teminsten
Us beppe rint der soms wat by, ferfromm’le en ferlept. Mar hat se by de kapper west, dan fielt se har wer opperbest. Us beppe
Miskien wolsto my net leauwe, fynst my eins mar wat in siel, mar der is neat sa gefaarlik as in grut en âld kastiel. Alderearst
Oarloch is: foar alles bang,noait net witte foar hoelangde soldaten yn ‘e strijittefjochtsje en op alles sjitte.’t Kin net skele yn hokker taal,oarloch is in
Asto ris útfanhûzje wolst nei it hûs fan tante Jant al wol jim mem it noch sa graach doch it asjebleaft net, want elk wit
‘ien piltsje hindert neat’, seit hy ‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wyn boartet yn de sânbak lykas
Heit rydt stadich oer de oprit, nee, de klep koe lang net ticht. Mem komt fleurich fan ‘e fliering: goudfersielsel, o sa sjyk! Heit dy
Doe kamen de soldaten, de himel kleure rea. In tongerslach sloech oer de wrâld en dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst
Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn myn kleankast set. Winterskuon der boppe op en
Yn Surhústerfeansterheide Wenje noflik mei har beiden Jeltsje Styp en Jantsje Stobbe, Sliepe yn in âlde tobbe, Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e
sa rizich stie er dêr de âlde beam bewoartele yn de grûn in bytsje skean de rêch ôfkeard tsjin ‘e westewyn skodholjend wachtsjend op sinneskyn
Ik hie dy by de warming-up al sjoen en tocht: foar dy sil ik troch alles hinne, foar dy haw ik myn swit oant no
Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren
We brochten radyskes bij ús heit en mem. Earste radyskes út ‘e kas. Se bearden der wakker fan. Op it teemeubel stie in kaart fan
Der is in wrâld neist ús wrâld de earste wrâld Yn dy wrâld leit in lân grôtfol kofjekopjes kofjekannen kofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lân
Help, ús heit sit yn de ww! Alle dagen is er thús. En om’t er neat mear te dwaan hat bemuoit er him dus mei
it tuorke fan de tsjerke stekt troch de beammen net dy tsjerke fan de mummys net elke oare tsjerke dy’t sprekken lije mei gewoan in
Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard? Ynienen wie er samar oan ‘e ein, wylst wy tegearre alle dagen seagen hoe’t sinnestrielen spatten
Miskien wolsto my net leauwe, fynsto my in bange knyn, mar der is neat sa gefaarlik, as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat
Fredige dei, sa wûnder ljocht, Stil feest fan snie en sinne, Hoe wurde myn tinzen sêftkes brocht Nei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’
Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder, Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op. Syn tûfe, as de helmplom fan in
Ik wit wol, snein is yn prinsipe krekt sa lekker frij as sneon mar sneins dan fielt it krekt as wol dat frije net en
L’Aubisque, Le Galibier. Jawis. Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedyk fan Harns nei Surch, mei bolderige wyn en pûsters as in orkaan, ferlytset ta
Wetter, stien en sânlizze yn de palm fan myn hân  koe ik mar:  swimme yn de stiendrinke fan it sânen sliepe op it
ik haw in pake dy’t net leaut dat se op ‘e moanne west ha dy’t de televyzje útset as der mannen mei in wite kape
Us beppe hat in sykte,of, no ja, ’t is mear in kwaal.Us beppe siket blikjes!Net te leauwen. Abnormaal! Â Se skarrelet mei in griperen in
Fjouwer wie ik, doe koe ‘k fytse.‘k Hie myn nocht fan it gerin.Fleurich fleach ik oer de stoepe.‘Sjoch ris memmy wat ik kin?’ Â Doe
In grutte krobbe wenne ûnder in stobbe mar dat wie him net nei ’t sin want sa’n hûs wie him te min Hy gie op
Yn it doarpke dêr’t ik wenjebinn’ in protte minsken ûngewoan,der binne fansels ek wol oaren,mar de measten mankearret dochs wat oan.  Nim bygelyks Gerrit
Se sochten earst alle beide om in lege doaze. Hy seach ‘m earst mar ús mem mocht ‘m ha. Dêrnei stie er tafallich gewoan efter
jeu, sjoch hjir myn nije blitse scooter, yn ‘e moaiste kleuren: read en wyt hy hat in hiel geve lûde toeter gjin seefûgel dy’t it
winter op ‘e Sweach it iis dat kreaket yn ‘e sleatten makket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaad njonken it âld
Op myn luchtbêd sjoch ik him kommen. Dûnkere eagen, kroljend hier. Krêftich swimt er nei my ta. Ik doch krekt as ynteressearret er my gjin
altyd bin ik te berikken bin standby en daalk online altyd wol ‘k der foar dy wêze -keep up with friends, wherever- mar do… do
Wy heukerje dekraach omheechen rinne stapke foar stapkeyn in lange slingerachter de kiste.Ik mei de blommen drage. Â ’t Is droech wurdenom my hinne,sakrekt spielden
Lyklama is dea, wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde, dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjen of kuierjen mar doe’t
It baarnt yn ‘e fierte wy kinne net helpe wy sjogge hoe’t pleatsen platlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiet hoopje dat de
Moat ik dan wat wurde letter,want is hjoed dan al foarby?Wat bin ik no wat letter net is,bin ik noch neat of noch te frij?Wat
It helpt net om slûzen ticht te laskjen, it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te
Noch earder as it iere grien, sil tusken swarte tûken wite huningmûltsjes bloeie, de nije maitiidsloft behappe, har fêstbite yn it hout en dan as
ik bin it wetter benim my net de yllúzje as stoarmen my swypkje te’n lêsten in wâl te finen want ik slach tsjin de dyk
Hikspeallen skampjend jei ik oer Mûntsjeleane – swarte ekers, dêr’t seefûgels boppe fleane yn in djip trekkerspoar troch de nije gebieten. Itselde ljocht. Deselde sâlte,
Wês net bang, do meist opnij begjinne, mei wisberette faasje of yn ’t blinelân. Wolst de regels folgje, alles sels wol kinne, litst de stipe
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
Freonlik de heuvels by Vaison la Romaine, net heger as by ús de dyk, en op it kastiel, as yn ús eigen keninkryk, in ljocht
Tink dy ris yn op in dei yn ‘e simmer sitsto yn in boatsje dat driuwt op ‘e poel. Merkels en eintsjes dy boartsje om
Hast wolris nei de stjerren sjoen,soesto se telle kinne?Moatst mar ris riede op in jûnhoefolle it der binne.  Hast wolris neitocht hoe’t it sit,sa’n
hark hearst dat hearst dy lûdsjes sjoch sjochst dat sjochst dy kopkes moatst net ferwege moatst hiel stil wêze moatst hiel goed sjen ja sa
Der lei oer d ‘âlde stêd in bleke skyn de deis doe’t hja weromkaam út it easten mar nimmen wachte dêr om har te treasten
De dei hat kleuren fan blau en pears it reid stiet giel as strie tsjin ’t doarp it iis leit as in flier like griis
Der is in prachtich moai gedicht, ik kin it hielendal út ‘e holle. Ik wit it mei de eagen ticht, wat soe ‘k it hjir
‘k Mei hiel graach yn ’t swimbad lizzeen ik swim ek bêst wol hurd.Mar sa’n startblok en dan dûke?Kram’le nee, dan bin ‘k sa’n tut.
De minsken freegje my sa faak: ‘Wat soesto letter wurde wolle?’ Dan helje ik stoer myn skouders op en sis: ‘Wit ik folle.’ ‘Do kinst
Mei ús gimmestyklokaal is alles mis: it is der te kâld of kinst der wol rane, it stjonkt der nei omkeswit en bokkepis allinnich de
Op it mêd fan iterijwoll’ se graach wat nijs betinke.Elk jier komt der wol wat byom te iten of te drinken.Mar dit is dochs wol
Dit lân, ik haw it heardit gûlen fan de noardewyn,it skuorren fan it iis,bekende stimmen yn de nacht.  Dit lân, ik haw it sjoenit
Ik hear de minsken wol praten. Ik sjoch de minsken wol sjen. Se rabje oer út heit en se rabje oer ús mem. Minsken fregen
72 jierren hawwe fan har antlit in print etst yn in noch net beskreaune styl op ‘e eftergrûn geve yn ’t sâlt bebiten streekjes fan
De see wie blau en helder as in spegelDe sinne blonk, it wie in waarme deiEn sokke dagen lis ik yn ‘e regelOp ’t strân
De skonken binne net mear fan dysels. Wis, se ha dy holpen om fan ’t bêd te kommen, en binne mei dy troch it keammerke
Novimber Der leit in dize oer it gea yn novimber. Dampich lizze leech de wolken, lânreek dy’t de bou ferswijt. Drippen oan ‘e wynbrauwen, it
ik ha in skuor har man hat my dochs mei de oaren yn it hok set útstel fan eksekúsje begjin april noch even dan meie
der binne fan dy dingen net te fangen yn dyn hân fier op in ôfstân bewege se en by eltse stap wat tichterby wurde se
Jantsje mei graach fjurkestoke en sy docht dat dan ek faak! Nimt wat tûkjes en wat houtsjes, fjoer derby: it baarnt omraak! As lyts famke
Jippy, ’t is hjoed rommelmerke, altyd wer in leuke dei. Oan ‘e dyk âld guod ferkeapje, en de hiele buert docht mei. Yn in doaze
Ik wol sa graach in drumstel ha mei basedrum, bekkens, tromme. It liket my geweldich ta, soe it der oait fan komme? Ik bin pas
Hoe kin de ierde om ‘e sinne draaie al ieuwen lang en sûnder rêst? Hoe sweeft de moanne om ús hinne of hâldt in grutte
Ik haw in baan foar heale dagen, ‘k fertsjinje sinten by de bare bult! ‘k Hoech myn hân net langer op te hâlden, stean net
Wy geane, sei ús heit, nei Frankryk mei fakânsje dêr is it altyd sinnich en moai waar, ús mem lei dêr tsjin yn: dêrfoar hast’
Wy hawwe nije achterbuorlju no sûnt in wike as acht en dy feroaring op ‘e buert hat my danich yn ‘e macht. Want witste, dy
Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs. Stadich krûp ik tichterby. Ik hâld myn proai goed yn it fizier. It bist is noch
Us hûs sjocht der ferlitten út,mei de gerdinen der foar wei.It wurdt al leger efter it rút,sa fielt it ek yn my.  Ik rin
om Fryslân op syn moaist te sjen kladderje ik op sneinske skuon yn myn nijste streekjespak by de seedyk op en by de see tilt
Ek dizze nacht slacht wurch, ferrêde in side fan it libben om. De bisten ha de honger sêde en keare nei de stâl werom. Sa
Wie it dyn mûle dy’t it die? Dyn laits? Begear fan fonkeltosken yn dat noegjend libbensread, gebeart fan langstme en geniet, de tsjoen dy’t dyn
Tusken de griene kliffen, dêr’t de hege see De oester fan ‘e woeste kust útslikket, Smite derten bern wite stiennen yn it Blauwe wetter, rynsk,
it strân leit as in skierwyt fel papier yn it lêste ljocht de tekening fan hjoed wie mar in út ‘e losse hân opsetten skets
Wêr silst’ dy noch drok om meitsje Dat freegje ik my wier wolris ôf Alle dagen dat húswurk En repetysjes, mear as genôch! En sa
Ik byn de lippen op ‘e mûle altyd as ik fize dingen sjoch, ik prop de hannen yn ‘e bûsen, sa bang bin ik dat
Der wiene ris dames, der wiene ris hearen, dy wiene beneamd om my dingen te learen, earst oer alle lannen en doe oer de seeën,
Wat sil dit stee? Sels dit eigenste hoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân, doesto hjir noch wieste. Ek al lykje kopketten, helters en
(foar Anneke Bron) Ik ha in oare helte it is myn saksofoan. Hy keart my binnestbûten ik lit him myn wêzen sjen. Stadichoan is hy
Shakira sjongt foar my de pine, by donkerread behang en sigaret. Hjir boppe leit myn rêchsek klear om foar altyd fuort te gean. De Barbie
komme mûzefergifpantsjes út ‘e hoalen, mei lêste keutels skiten of earste fan in nije pleach fiert houtwjirm heechtijdagen sloop in âlde muorre graaf de dampe
der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel
sa fredich wie it doe, dy waarme dei doe’t ik siet by dy mei achter ús dat hege tichte reid, der is gjin wei werom
bitterswiet bitterswiet priuwt dit lytse leafdeliet sil dyn ear ’t wol ienris heine as de fine drippen ’t reine reine litte oan dyn blinen silst
Op ‘e Ivige Leane wurdt it altyd better, men krijt der hâld oan ’t fiere grien: De pleats is sichtber, tsien minuten letter fytst men
De wintersinne sakket al geandewei en set de westerkym yn reade gloede. In rider sjit oer ’t iis mei lange, wisse streken, de jûnloft yn
Jitske wenne mei har heit (hy wurke by Steatsboskbehear) Yn in húske by de Deelen. Krij de bûsdoek mar fêst klear. Jitske boarte by de
Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.
Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t
Do rinst dysels nochris in kear foarby, seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se elke kear as ik efterom sjoch, tink ik: stom noch
Kinsto grutte minsken folgje? Under iten sei ús heit: ”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners ’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan
‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizze aanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht. Hoe moat dat no? Moat ik it
foar H Stil lei it grien dêr oer de lege lannen fan kleur fersketten, ’t jonge gers kroep wei wreed waard it libben skept en
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa
Heit soe foar mem in kastje meitsje, in soartemint fan boupakket. Der siet in boekje by mei plaatsjes, mar heit sei: ‘Nee, dat hoech ik
Moatsto hjoed noch erges wêze, giesto gauris op ‘en paad, hast dyn nocht fan áltyd lêze, brûk dan net in wegekaart. Kaarten binne foar de
Wy bin ferhuze. Fan ’t âlde hûs hien’ wy ús nocht. Hoe’t it nije hûs der útsjen soe dat ha wy sels betocht. Heit efter
Dat geëamel fan ús heit oer myn omhingjen op ‘e bank, de oerkes efter de kompjûter, de kondysje dy’t ik ha… Om fan it geseur
Ik wol mysels in lege holle meitsje gjin soargen oer it hûswurk ha net langer fan de wize reitsje fan as ik net slagje, it
Justerjûn doe soe it heve: kampeare, sa hiene wy betocht. Wy klommen op ‘e souder en hellen de tinte foar it ljocht. Kampeare yn ‘e
Ik ha in nije hobby. Ik doch it eltse dei wer op ‘e nij. Moat der in learaar narre wurde, dan bin ik fan de
Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op
Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t
Wy wiene yn in see fan blommen beppes âld tafelkleed wie it flot it hiem de blommesee do wiest de kapitein en ik de stjoerman
In stille nacht. It lampeljocht bleek en kâld strykt ûnmeilydsum lâns in hûs, in beam en in âlde pleats mei dingen net te neamen, sa
Ik bin net krekt as alle oaren. Ropt ien : ‘Foarút’, dan tink ik: ‘Ho’. Ik sjoch yn griis wol hûndert kleuren, en wol net
der dûnset in ballontsje troch de strjitte, flinterlicht in toutsje oan syn kontsje en in laits op it gesicht. hy hat in protte wille, rollebollet
‘k Bou in hûs mei tolve keamers,foar de fun en it gemak.Mei in swimbad en in glydbaanen in fuotbalfjild op ’t dak.  Mei in
Broers… ik begryp der faak gjin jota fan! Nim no ús Tseard, dizze wike 16 wurden. No… as ik 16 waard, wist ik it wol!
Doe’t ik by de sleat siet,seach ik in kikkert hieltydtsjin de kant oan swimmen.  Ik woe him in hân jaan,of, as er dat doarde,de
Hast’ dat ek wol ris? Do stiest foar de spegel, se sjocht dy oan, freegjend ‘En wa bisto?’ Is sy deselde as my, of bin
Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chips sûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstrips sûker, fris en ranja, it moat allegear te plak, twa kear yn
‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse. ‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt… Dy ferhipte fytskaai ek, ik bin dat rotding wer ris
Ik bin net bang fan ‘e toskedokter. Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel: kinst dy der sa lekker yn deljaan. En dy
Ik tear de earmen om it liif en lûk de lamme skonken yn. It lêste wat myn blik noch heint is ’t stille hingjen fan
koe dit mar it gedicht wêze dat as in stielen boarstel bjint en krast oer âlde koarsten behang fan muorren skuort it griis beton har
dy simmers wachte ik fergees op lûden út de swanneblom kroep de sleatswal nei de hikke ta troch gatten yn it ramtwurk fan hout en
Giesto op reis? Dan giest om wat te finen: in faach besef faaks earst, mar geandewei begjint it garjen. Meastal lytse dingen: in ûnbekende beam,
De bus rydt as in keamer troch de nacht, de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst, lofts de bedimme see, nea yn ‘e
Der hat in tiid west sa leare ús de fossile fynsten dat de kontininten fan Grienlân oant Fjoerlân befolke wiene mei reuzereptilen, dinosauriërs, roppige, út
Ik wenje yn de kastdy’t op dyn keamer stiet.En ik kom earst ta libbenas jûns it ljocht útgiet.  Dan stean ik yn it kieren
‘k Kin myn keammerke oprêde, of ik poets myn fyts in kear. ‘k Soe in haadstik lêze kinne, mar ik bin net yn de sfear.
Myn broer is o sa sterk kin fjochtsje as in tiger hy nimt it foar my op as wie ’t in echte kriger Myn broer
Ik bin as teen-ager net min: ik ha ferkearing, mei Jan-Geart, ik praat Ingelsk en ik smook en rin mei de nâle bleat… Sa gean
As sy wol nei it feestje mei. En ikke, ikke net! As hy wol lang opbliuwe mei, en ik moat al op bêd. As ik
‘k Wie sa graach as omke Jan, ek sa’n fet cool sterke man. Hy tilt sa mar allee hop, mei ien hân in hynder op.
Ús heit hat in nije auto. En grutsk dat hy dêr op is: ‘Hy kin wol 250, ja wier, wat ik jim sis.’ Kompleet mei
slút de gerdinen en slút de wrâld út fan haat en wrok oeren en klok gerop en geraas in tsjokke waas fan wurden lege lege
yn ‘e winkelstrjitte krûpst my oan noas tsjin noas each yn each hân yn hân sweve wy op in eilân yn de minskesee de mannichte
der waait in winterwyn om myn bêd grypt my yn gips en stive lekkens in skerpe skjirre knipt myn kontoeren út kreakjend iis stekt yn
Oeren sit ik al oan tafel, mei seis sprútsjes op myn board. Ik wol se dêr graach lizze litte, mar ús mem seit: ‘Ite! ’t
As nimmen sjocht wat Minne docht fytst er by tsjuster sûnder ljocht hoewol’t syn lampe it wol die. As nimmen sjocht mist er de kick
hjir stean ik yn it felle ljocht in frjemde dichter hat foar my betocht wat ik hjir sizze kin mar mient hy it goed as
It wie winter en se sei ‘nee’. De jonge hie in nuete krie, dy’t middeis op him wachte. Woe se him sjen? Se sei ‘nee’
nachts fan út myn waarme bêd fiel ik dy omrinnen troch de went fan myn lea hear ik dy yn petear mei myn gedachten en
Doopje dyn pinsiel yn wetter en begjin mei it blau, it sulverblau fan de see dat de sinne heint, mar likegoed donker en driigjend wurde
mangele tusken elemintêre rivalen heechskouderet de dyk, yn duorjend omtinken ferslingere oan kearen en hâlden. see driuwt sâlt yn stiennen pûsten. fan minsken opsmiten basalten
do hast dy klaaid yn ’t pimpelpears by pompeblêdetrui en sjaal do rinst hiel hoeden lears foar lears troch farske snie mei redens yn ‘e
Lit de sinne noch hiel efkes dûnsje mei dyn hier. Omearmje de dunen, boartsje mei de beammen, glimkje blier. Lit de weagen fan frijheid noch
famke giet dwyl fan ’t wikseljend ljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinne om de grutte hannen fan it skaad foar te bliuwen, oant
de dize dûnset oer de greiden leit in ljochte tekken oer it gea in reager dikert tusken reiden muskusrotten hoffenje har de lea reidhintsjes hoedzje
Hannen by ’t liif lâns Goed de seal yn sjen Oe, dêr sit de sjuery Wat wie ek wer de earste sin? Ik graaf gau
Ale-Jan is net sa’n sporter.Hy sit leaver op ‘e stoel.Hat in hekel oan bewegen.Inkeld skaken fynt er cool. Â Wurch dat wol er eins net
Wat in drokte hjoed yn Boalsert, it is twadde Pinksterdei. Fytse lâns de alve stêden. Geart en Gjalt dy dogge mei. En dat dogg’ se
Ik wit in hiel moai paadsje ik kin it fine oaren net it ropt allinne my kom, seit it, kom hjir achter leit in lange
Om wer sân jier te wêzen. Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter. Myn houtsjes skrasse oer de grêft. Op ‘e souder skimmelet it âlde
’t Wurdt hjerstich oer it fjild de wrâld bestillet ta in frjemde dize pleatsen steane der fersille hinne âld en skier en oan de loft
Wy ynvestearje mei Taalplan Frysk yn de kwaliteit fan Frysk ûnderwiis op alle skoallen en alle ûnderwiisnivo’s. Taalplan Frysk 2030 is in gearwurking fan Afûk, Cedin, Fers, Keunstwurk, NHL Stenden, Omrop Fryslân, Semko, SFBO en de provinsje Fryslân. Frysk, foar no en letter – www.taalplan.frl