foar altyd
dizze wei bringt my dêr’t wy wiene dochs nea wer wêze sille bylden dy’t foar ’t geasteseach ferskine minge har mei toarnbeiblom en simmer
A: learlingen ût de earste klasse tmbû
B: learlingen ût de earste klasse hafû / twû / gymnasium
learlingen ût de klasse 2 en 3
klasse 4 mbû / hbû
it hôf
soene de deaden op it hôf, ûnder brike stiennen tusken de keale wylgen harkje kinne nei ús stimmen? soene se skrikke fan de ferwiten
Beam
de beam stiet bryk yn ‘e westewyn stoer yn ‘e bocht bewarret hy in geheim hy wit mear as in oar en hâldt him stil
gazelle
klompfol geitesokkefuotten waarm yn kanvfas fytstas stutsen wilens heitebûsehannen traapje Leechlânswei bylâns gazelle sjongt it heechste lied klompfol geitesokkefuotten dûnsje útlitten laam by
Kintsugi
Ik sjoch dyn heale laits en fiel de stien dyn hert is net in lispuzel dy’t ik efkes foar dy ynelkoar set De teepot dy’t
Yn swier waar
Beselskippe troch skeane streken slachrein boazet hjerst oan ta winter troch neakene beamkrunen daveret treinlûd it bluisterich waar jout ûnrêst yn ‘t liif de tinzen
spegellânskip fan 2018
der brûzet in fûns troch it lân flinterspinnen spanne gouden tiden oer iepenloftspullen en terpebylden yn bûter swimme fisken grinzen oer meidwaan wol ik
Shalom
(Op it Joadske hôf) As jonge beam seach ik se kommen stille froulju yn ’t swart strak, mei sêft rûzende rokken en houterich, mannen mei
Ald strider
Oan it plusen kleed, alhiel fersliten, sit pake boppe syn klykje ryskipkerry. In inkelde lepfol hellet triljend de mûle, it measte rûgele der earder al
Luddevedu
Se sizze, se sizze o, se sizze safolle de wurden klinke sa leech yn myn holle. Se sizze, moatst de tiid der foar nimme
Winskballon
Yn it tsjuster fan de iere moarn lit ik myn dreamen fleane mei in gouden winskballon as út in mearkelân De binnenkant beplak ik
Fan it famke en de fisk
Op see in skip mei tûzenen stielen doazen yn read oranje, blau en swart yn giel, griis en grien. Op de side yn grutte
Ik fyn dy net werom
Ik fyn dy net werom. Itselde gesicht. Deselde hannen. Gjin werkenning. Ik fyn dy net werom. Deselde klean. Itselde hûs. Do bist net thús.
Superhero
Op it plein ha wy ’t altyd oer de superhero’s fan DC Mei myn freonen doch ik stoer imitearje ’k Superman en Thor Mar eins
de skoffeljonge
ik wit net wat der mei my is der is foargoed wat mis dan wer ha ik pine yn ’e holle in oare kear is
Húswurk
Alle jierren is ‘t itselde sûnt ik op dy skoalle bin, rint it wer tsjin ús fakânsje, hat de learaar in min sin en dan
Fakânsje
Wy planne ús fakânsje meastentiids mei âld en nij. Der is dan faak wat ekstra jild en elkenien hat frij. Mem sit foar op
Oerspand
Us master is oerspand. Teminsten, dat fine wy. Dêrom hâlde wy mei de hiele klasse in ‘oerspand wêze’ listje by. Gappet master in kear
Bang
As ik jûns allinnich thús bin dan wurd ik wolris bang dat in dief hjir komme kin ik stek dan grutte kearsen oan dy baarne
Ferkearing
Ik haw ferkearing mei de stoerste jonge út ‘e klasse. Elk is jaloersk op my. Ik mei nei alle feestjes. Yes, ik hear der hielendal
De fiver
Fan ’t maitiid op in sneontemoarn, ’t wie noch mar amper ljocht, doe hat in frachtwein by ús thús in minykraantsje brocht. In fiver
It famke mei de hûn
It is in toanielstik tink ik in film of in oefening foar as der rampen komme ik sjoch huzen sûnder finsters en doarren sûnder
Douglas Highschool
in rêchsek leit ferlitten op it plein de rits as mûle dy’t om siken wrot in raffelich papier rydbosket yn ‘e wyn yn ‘e
Swart op wyt
op slach wie ik wei fan dyn fluwielen kaft flamjend read dêr op de heechste plank yn ‘e midden rymden ús titels romantysk kaft tsjin
Noed
Ik moffelje myn hânnen djip yn de bûsen fan myn jas. Hy hoecht net te witten…… Hy hoecht net te sjen dat ik…. Hy
Simmer!
snoei de tûken by it tredde each blaas de bûnte blêden op in bult lit it ljocht wer streame oant it oan ‘e woartels rikt
Skriuwblok
ik socht strofen yn strjitten en yn stegen sammele sinnen by de singel fandele frazen yn ‘e frjemdte en faker noch ticht by hûs plôke
Wêr sille wy ús nei wenjen sette
Litte wy ús nei wenjen sette yn in hûs by see dêr’t bolsterige stoarmen om ‘e doarren spûkje en ’t sâlte wetter bluistrich tsjin ‘e
Ferhúzje
Us hûs sjocht der ferlitten út, mei de gerdinen der foar wei. It wurdt al leger efter it rút, sa fielt it ek yn my.
Hipperhapkes
Op it mêd fan iterij woll’ se graach wat nijs betinke. Elk jier komt der wol wat by om te iten of te drinken. Mar
Dit is myn toan
‘k Wol in wille-wyske sjonge op de aldermoaiste toan, foar dy iene leuke jonge dy’t my app-te fan ‘e moarn. Mar soms dy boaze dream
Alle dagen mar net hjoed
Alle dagen rint er mei de hûn by ús foar de finsters del nee, dat sis ik net goed hy rint op ‘e dyk
No hoi
dus jong do woedest prate no net sa stil, kom, fertel nee ik haw hielendal neat yn ‘e gaten nou nou nou, ien grutte hel
Hurdfytser
Us pake Jan kocht lêstendeis in nagelnije fyts. Hy soe der wakker mei op reis nei Ljouwert en Parys. ‘In proefrit is in goeie
Yn myn uppie
Elske giet mei Peter Sanne mei Jamal Femke stiet nei skoaltiid mei Harry yn ‘e hal Bo fytst fuort mei Achmed Renée mei Lidewij
Wierheid as in ko
der wie ris in Doede dy’t swart op wyt sei ‘wie ‘k mar in ko dan tocht ik net sa djip nei’ no, dêr
Wat wol sa’n beppe noch
Us beppe hat in kreaze wente mei foar in stoepe en achter in terras. Foar alle ruten griene planten, ien mei kleur der tuskenyn. Poeke
De stjerren
Hast wolris nei de stjerren sjoen, soesto se telle kinne? Moatst mar ris riede op in jûn hoefolle it der binne. Hast wolris neitocht
Neven
Alle libben hat in sin oan ‘e ein en by ’t begjin. Sels al hat men op in jûn in neefke op ‘e keamer fûn,
Beppe en ik
’t Ljocht is griis, de sinne kâld. Fannacht is se stoarn, ús beppe. Juster wie se noch oan ’t skreppen yn ‘e tún, tachtich jier
Griene fingers
Heit betocht in nije hobby, griente kweke yn in kas. Hy sei, ik ha griene fingers, dus dat komt my goed fan pas. Boppedat
De earste kear
Foar de earste kear sil ik mei de trein want op ’e fyts nei Ljouwert dat is best in ein. Foar de wyn nei Akkrum
Siik
Ik bin noait siik. En dat fyn ik mar neat. Nea in lyts grypke of snipferkâlden. Nea yt ik ris wat ferkeards. Myn suske
Paradysfûgel
ûnder de sinne flechtet in jonge de holle fol gouden geheimen it wapperjend kleed as wjukken in teare toerswel yn ‘e waarme wyn yn in
Libbens
Ik leau yn mear libbens. Dêrfan bin ik wis. Yn in foarich libben, wie ik in liuw, wat ik jim sis. Slûpend troch it oerwâld.
Biology
Twa kear yn ‘e wike is it raak. Dan hawwe wy les fan De Vries. Biology, ik griis derfan. Dy lessen fyn ik dochs sa
Frank en Mio en Stefán
Ik soe sizze, Frank mei ik myn freon wol neame. Hy ropt fleurich ‘hoi’ as ik him op ‘e strjitte tref, ‘goeiemorgen/middag’ en dat haw
Juffer Goedekoop
soms wurd ik wekker nachts ’t is juffer Goedekoop mei har griis fûgelkopke op in swartblomme hobbesek neist myn bêd se seit it is net
Langstme
Dêr’t ús pake en beppe altyd wenne ha dêrnei haw ik langstme oan ‘e ein fan ’t libben ta Giest mei de sânreed lâns de
It pikehok
By buorman yn it pikehok dêr kenne se gjin rêst en frede it is dêr altyd o sa drok elk falt de oare yn ‘e
Swimme
Marchje appte Bouke. Bouke appte Sjoerd. En doe krige ik it berjochtsje ûnder eagen. Ik fielde my fuort beroerd. Eangstich seach ik de klasse troch.
Fytse
Ik moat altyd nei skoalle fytse. Twa oeren op in dei. Bah! Us heit en mem dogge oft it neat is. Se sizze: ‘Och dat
Freonen
In kreaze freon dêr kinst mei pronkje. Nee, dat liket net sa min. In leave freon kinst alles freegje, do krijst by him altyd dyn
Proefrit
Us beppe makke in proefrit op in fyts mei batterij. Der wie in aksje en se tocht: ‘Dat is wol wat foar my.’ Se woe
Kampioen
Ik stie fannacht op ‘e PC en keatste sis mar izersterk. By d’ opslach sloech ik sels foar bêst, wie efterynse yn it perk. ‘Kom
Pûkels
Marijke hat in pûkel, in pûkel op it kin. Se sjocht it yn ‘e spegel en krijt in freeslik sin. Se wol net iens nei
Asylsiker
Hy went der noait oan, oan dy wyn út it westen, mar hy moat nei de stêd om syn langstme te dwêsten. Hy knypt yn
In hûs
In hûs in pleister oer de skrammen dy’t skrine ûnderweis. In hûs in wrâld om te boartsjen te sykjen en soms te finen. In hûs
De man werom
Stram fan oeren sitte yn de izeren fûgel troch de loft lit er him meiglydzje op de rolbaan tusken reizgers. Achter it stjoer siket er
Nachtkeamer
Ljocht en libben is nearne. Mei in tsjuster each loert de keamer. Stuollen swije, houten ribben hâlde de siken yn en wachtsje. Se wolle fan
Winterfrou
Strak falt de stilte as in strutsen lekken stiselwyt oer alle lûd en libben hinne. Hjoed hat de winterfrou it bêd ferskjinne en mins en
Man yn ‘e metro
ûndergrûnsk yn in metropoal jaget in wjirm troch tsjustere hoalen it liif fol figueren fan ‘e perronnen ûnderweis oeral hinne as wer werom it skriele
bûten komme
ik wol yn ien kear oer de muorre, sûnder earst op in ljedder wankeljend de knokkels fan myn hannen wyt te knipen (witsto wol dat
Offalle
Us mem hat wer wat by de ein sy hat it lêsten tsjin ús sein de spikerbroek sit har te stiif in fetrôle plakt har
De kar
De hear en de bear dy stiene by in mar de bear socht nei mear en de hear nei in kar De bear seach de
Cruijff
By syn ferstjerren, 24 maart 2016 Cruijff is dea. Dat kin net. Hy sit yn myn lea. As ik de bylden weromsjoch fiel ik syn
Syn namme foarby
Yn ‘e bus ûnderweis nei skoalle ride wy alle dagen by it lytse brune krúske del it stiet yn ‘e berm fan de autowei by
Fampier
hearste hoe’t de lamkes skrieme yn it tsjuster fan it hok hearste hoe’t de krieën krasse de meldijen fan har lot sjochste hoe’t de iken
Koade read
’t Is koade read, ’t is koade read, der waaie auto’s yn ‘e sleat. Der komt elk oere in sjoernaal, sok waar, dat is dochs
Trendy heit
Hy hat in trui, it is in echte slobber, it is in âlderwetske wollensokkengeit. En mei dat briltsje út it jier 2000, moat ik jim
Sin oan
Sin oan lekker op fakânsje, reizgje yn it bûtenlân. Sin oan oare minsken moetsje, sin oan sinne, bergen, strân. Sin oan nije aventoeren, sin oan
Siik
Ik kin werklik hast net prate, ik haw sa’n seare kiel. Al dagen lis ik hjir op bêd, net ien snapt wat ik fiel. Mem
Mobyltsje
Ik bin gek mei myn mobyltsje moarns betiid set ik him oan, hy kin fan alles, in juwieltsje foto’s en dan fansels de tillefoan. ‘k
Flecht
It lân ûntflechtsje op wyld aventoer? Wat dochsto asto net mear feilich bist, do nimst dyn leafste mei, dyn bern. Do witst dyn eigen hûs
Eilân
En yn de skulpen kin ‘k de see noch hearre. It rûzen fan de weagen op it strân. De blauwe loft tsjin grien-griis achterlân. De
Skûlplak
Der stiet in famke by de bushalte. Ferdreaun, flechtling, allinne. Wêr komt sy wei? Wêr giet sy hinne? Wêr wie sy lokkich? Wêr fielde sy
Skielk wurdt it frede
Wy keazen foar de lange skimer om wei te wurden foar geweld besochten doe de tsjust’re hoalen om’t yn it ljocht gjin libben telt. Wy
útsjoch
knoppen yn beammen laitsje har temjitte in ein fljocht op titelroazen bloeie goudgiel tulpen yn oranjeread sjonge fan it iere foarjier ûnder it reiden himeldak
Moeting mei alle minsken
No’t er omheech fljocht yn syn raket, de astronaut rjochtstreeks de himel yn, is er benijd as hy dêr ek ien treffe sil. Miskien it
Kommunikaasje
Mei myn suster kin ik prate foar de klasse bin ik sprekker ik kin ek roppe raze balte mar ‘kommunisearje’ bekt net lekker Wat skeelt
ADHD
Us heit en mem hawwe my teste litten en no is it dus definityf. Ik haw ADHD. Ik bin no dus ‘drok’ en net mear
Thússtriid
Tink net datsto de wrâld yn moatst om de fijân te ferslaan of de geasten te ferdriuwen om’t sy it binne dy’t dyn libben besmodzje
It hynder
Doe’t de earste nachtfroast kaam en âlde blêden nei ûnd’ren toarken út it wurge hout, de gerzen glâns ferlearen, kleur oannamen fan de iere wintermoarn,
Fan de haadsaak in gedicht
Oer de nijstêd fan de dagen rinne wy inoar foarby heine hjir en dêr gesichten witte net fan dy of my Iepen boek yn sletten
Om ‘e moanne hinne
Alle nachten sjoch ik myn freondinne dy’t ûnsichtber is foar oaren, sjochst allinne mar har moaie eagen dy’t bewege. Nee, se is net swart, se
Geskink
Somtiden, mar eins hiel faak winskje ik sipressen op it sigerige bolwurk, in katedraal mei gouden ljocht en strakblauwe loften boppe âlde platanen. Mar earder
do kenst se wol
foar Sanne dy’t net swijt do kenst se wol, grif: sy mei har fetfoute air, hy mei syn te goedkeape bril en dy docht krekt
Dyn namme
Ik skriuw dyn namme op it beferzen rút dyn namme is tichtby, mar do, do bist sa fier fuort Dan ferdwynt dyn namme troch de
Treast
Lit harren harren hynders, nimmen nimt ús de swannen ôf. It boechbyld op ús hûs sil nea yn ierde smoare. Lit harren harren hearskjen, nimmen
Leech
It is hjir stil ik moat de lûden sels betinke de roffel fan har fuotten op de trep har stim dy’t foar har út draaft
Besite
Krije wy besite, Dan sjoch ik dêr as in berch tsjinoan. Want wat ik ek besykje, nea dogge ús heit en mem gewoan. Mem docht
Ingels
Us mem seit: ‘Der binne ingels.’ Echt wier, en se leaut it ek. ‘Ingels liede dy troch ’t libben.’ Mem, tink ik, praat net sa
Monsieur De Boer
Ik haw in learaar Frânsk, ja, ik wit it is wat frjemd. Mar altyd moat ik oan him tinke, it is echt sa’n knappe fint.
Stoarmskea
It waaide dat it rikke, minsken no, dat wie my wat. Yn elts gefal lei fan ‘e moarn de wylch fan buorman plat. De tûken
Us Blessy
Ik ha sa’n wille mei ús hûntsje Blessy hân seach him gean efter in hazze yn it lân of hoe’t er bytiden mei in bêste
By pake en beppe
Troch it sydrút sjoch ik pake sitten mei syn âlde holle op syn âlde hân. De earmtakke op ‘e leuning fan ‘e stoel. Syn knipperke
Superfood
Us mem hat de smaak wer ris te pakken Bytiden is sy wier net goed Sy stiet de hiele dei te bakken Want wy bin’
Wat in ezel
Us buorman oan it Kealledykje hie lêstendeis in ezel kocht, mar it bist bleau dwers en net te brûken, wat ús buorman ek besocht. Sa
Wat wol sa’n beppe noch…
Us beppe hat in kreaze wente mei foar in stoepe en achter in terras. Foar alle ruten griene planten, ien mei kleur der tuskenyn. Poeke
Wier wol wis
Ik wie der wier wol wis fan, dat ik mysels hiel aardich ken. Dat gjin mins my samar ompraat, dat ik wol sterk en stevich
Bistemoai
immen hat him deljûn yn de koetsjekralen tunen it is de wyn, as in lekken tin en wyt fannacht wie er in stoarm dy’t oer
It famke
Sy is it flinterflugge famke, dat lykas streamend wetter oer de diken draaft. Har fuotten meitsje weachjes yn it sân. Blau mei sulvertriedden is har
Fuotbalfamke
Ik mei sa graach fuotbalje mar mem wol it net ha. ‘It is sa’n wrede sport!’ ropt se ‘In blessuere hast sa.’ ‘Dalik oeral blauwe
Flecht
In plestikpûde mei wat klean en sa, doe binne wy begûn te rinnen. Der waard net folle sein, de spanning rûn mei op en like
Kontakt
Yn ‘e tún fan ‘e buorlju boartet it bern helpleas rôlet de bal fan syn foet wylst op ‘e dyk lilk in autodoar tichtslacht in
Lytse markol
Earne yn it wetter… It lân jout har oer, leit langút ûnder de skiere dei dy’t hast al wei is en no mei dampe fuotten
de trui de reis…
hy sit foar my it rjochter skouder heger as it lofter de rêch bûgjend as er it giele t-shirt oan hat sjoch ik de rêchbonke
Bouwe
Alle moarnen om sân oere stean ik lang ûnder de dûs lit it wetter oer myn wangen rinne yn gedachten bin ik fier fan hûs
Chip
Ik woe dat ik in chip hie Sa ’n kraaltsje achter it ear fan hûnderttûzen gigabite en miskien noch wol mear. By toetsen en tentamens
Sûnder dy
Ik wit it wol, it is dyn rjocht, do woest net by my bliuwe. Mar om’t ik my sa iensum fiel, woe ‘k dy noch
Moetsjen
In stik stien bruts út de rots, tûzen jier lyn en dindere nei ûnderen. Dat wie it begjin fan de reis fan op ‘e rin
Dy dei
Do hâldst it libben fêst dyn tiid is, tinksto, noch net om lêsto in frjemde taal yn al dy grimels op ’t plafond stiet dêr
De stien
yn stille tochten tsjin sinleas geweld hat er by fakkelljochten tûzenen minsken teld hy sjocht se rinnen ken de eangsten wit fan harren ûnmacht yn
Bebiten yn it sâlt
Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del, it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân. Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht, it spoar net
hintsje
gjin foksen dy’t har snipten op ‘e stôk net in wezeling dy’t har fleach nei de strôt mar it libben sels en wy dy’t wachten
From Russia with fear
Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard. Litst gau los en sjochst om dy hinne. Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei
De reiden
In pûstige súdwester mei sa no en dan in tichte stower as maat docht foar de safolste kear in wraam op ‘e reiden. Bestive en
Brief oan de presidint
foar Amnesty International Juan Valdez, hear Presidint, is al salang ferdwûn. Syn frou speurt no al fjouwer jier. Se hat him nòch net fûn. Soldaten
Swijsum lânskip
Wêrom in swijsum lânskip oan ‘e muorre hingje dat oars net freget as nei juster en dêrfoar, de fjoerflinter bewarret as fossyl? Myn each swalket
Stil as iis
Wat no? Moat ik mysels moed ynsprekke, opslach fleurich wurde? Moat ik ynienen glimkje, sizze: doch net sa healwiis? sizze: ik leau it is tiid
Jeltsje en Jantsje
Yn Surhústerfeansterheide Wenje noflik mei har beiden Jeltsje Styp en Jantsje Stobbe, Sliepe yn in âlde tobbe, Sitte op ‘e tafel en iten fan ‘e
Ut iten
Mem skoarde ’n nije opdracht by in hiele grutte klant. En dêrom ieten wy lêst’ yn in stjerrerestaurant. Ik hie der bêst wol sin oan,
Us Bijke
Us Bijke is in hûn, hiel bysûnder. Ik soe hast sprekke kinne fan in hûnewûnder. Hûnen as ús Bijke bin’ der net in soad. Us
Wat moat ik wurde…
Elkenien dy moat wat ‘wurde’, mar ik wit it werklik net. En ik moat no wier hast kieze, want oars is ’t foar my te
Bril
Ik moat in bril. Ik kom der net mear ûnderút. Ik kin roppe en raze mar mem bliuwt by har beslút. ‘Mei ik dan teminsten
Myn hier
Us beppe rint der soms wat by, ferfromm’le en ferlept. Mar hat se by de kapper west, dan fielt se har wer opperbest. Us beppe
Pas op foar kastielen
Miskien wolsto my net leauwe, fynst my eins mar wat in siel, mar der is neat sa gefaarlik as in grut en âld kastiel. Alderearst
Menear Bakker en syn hûn
Sjoch, dêr rinne grou en rûn menear Bakker en syn hûn. Menear Bakker kuiert deftich en syn hûn woef-waft ferheftich. Menear Bakker en syn hûn,
Hynder
Der wie ris in wyt hynder en dat hie ien grutte winsk: hy woe och sa graach oan it wurk by in moaie jonge prins.
Oarloch is: foar alles bang
Oarloch is: foar alles bang, noait net witte foar hoelang de soldaten yn ‘e strijitte fjochtsje en op alles sjitte. ’t Kin net skele yn
Moarke
Us Moarke wurdt aanst al achttjin, dat is in hege leeftyd foar in kat. Mar oft er ’t hellet, doar ik net te sizzen: dat
Gean net nei Pompegea
Asto ris útfanhûzje wolst nei it hûs fan tante Jant al wol jim mem it noch sa graach doch it asjebleaft net, want elk wit
foto’s
‘ien piltsje hindert neat’, seit hy ‘kom, drink der mar wat by’ sy sweeft as in fearke op ‘e wyn boartet yn de sânbak lykas
De dei fan myn gelok
Alle dagen gean ‘k nei skoalle, alle dagen op ‘e fyts. En se komm’ fan alle kanten, al dy minsken grut en lyts fleane my
In steande beam allinne
It bliuwt my hiel myn libben by, de dei doe’t op dit stee in grutske heit my plante as bertebeam, – it stie sels yn
Beppe
Juster yn ‘e iere moarn, ik wie noch net fan ’t bêd. Ynienen gie de tillefoan en ús mem dy gûlde sêft. Myn beppe wie
Fersiere
Heit rydt stadich oer de oprit, nee, de klep koe lang net ticht. Mem komt fleurich fan ‘e fliering: goudfersielsel, o sa sjyk! Heit dy
De soldaten
Doe kamen de soldaten, de himel kleure rea. In tongerslach sloech oer de wrâld en dêrnei kaam de dea. En doe ’t op ’t lêst
Tút
ik soe dy in tút jaan midden yn ‘e winkel fan AH soe ik myn slach slaan by de tomaten do wiest noch fier fuort
wachtsje
dêr steane se de man de frou hy grut en bonkich sy lytser smel de mouwen fan it grize fest hingje har oer de fingerseinen
Ferlegen
Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn myn kleankast set. Winterskuon der boppe op en
Aurora
Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal. De nacht kaam mei in skip en skolpere as in âlde dream oan ús foarby. Oan
Dreambyld
´k Hear noch de see yn ’t rûzjen fan ‘e beammen en as ik myn skulpen droegje ien foar ien priuw ik it sâlt sjoch
Rûn
gûl no mar net wês stil stil hearst de wyn wêr komt er wei wêr giet er hinne ierde de tiden fan it jier fine
Ik ha dyn namme yn de wolken skreaun
Ik ha dyn namme yn de wolken skreaun, mei hjerstich tried fan reachfyn goud. Ik ha de tonge fan dyn tinzen preaun, en foar dy
Thús
Ik sit wer oan see. It is leech wetter. Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppes op it tsjerkhôf.
Hoe’t in bal de want ferlit
In neare jûn, de huzen keare swittend binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen boazje oan. De loft is swier fan rein. Hy rint sa stadich
Wurkleas
Help, ús heit sit yn de ww! Alle dagen is er thús. En om’t er neat mear te dwaan hat bemuoit er him dus mei
Wat apart
’t Is wat apart, mar ‘k wit net better, ik fyn ’t suver al gewoan fan ús Willem, altyd, oeral falt dy jonge út ‘e
De Koekoek
De koekoek leit, dat witt’ jim fêst, Syn aaien yn in oarmans nêst. In oar briedt út, in oar bringt grut, Dat let fansels de
Poes
Hat jim kat in wyt puntsje oan it eintsje fan syn sturt, frege buorman. Hy lake net. It wie in gleone simmerdei, ik fielde hoe’t
Laitsje
Wy ha wol in núv’re sykte, Myn freondinne, sy en ik. Wy kinn’ wol in oere laitsje en dêrnei krije wy de hik. No, dêr
de popelier
sa rizich stie er dêr de âlde beam bewoartele yn de grûn in bytsje skean de rêch ôfkeard tsjin ‘e westewyn skodholjend wachtsjend op sinneskyn
Kuorbalfamke
Ik hie dy by de warming-up al sjoen en tocht: foar dy sil ik troch alles hinne, foar dy haw ik myn swit oant no
Bang
Soms bin ik wolris bang dat nei in lange nacht hjir alles oars is foar de grap, allinnich ik dan net mear snap wat oaren
Radyskes
We brochten radyskes bij ús heit en mem. Earste radyskes út ‘e kas. Se bearden der wakker fan. Op it teemeubel stie in kaart fan
Sicht op de klaai
it tuorke fan de tsjerke stekt troch de beammen net dy tsjerke fan de mummys net elke oare tsjerke dy’t sprekken lije mei gewoan in
Swarte kofje
Der is in wrâld neist ús wrâld de earste wrâld Yn dy wrâld leit in lân grôtfol kofjekopjes kofjekannen kofjefilters seefkes ljochtsjes In grôtfol lân
De treasteleaze rein
Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard? Ynienen wie er samar oan ‘e ein, wylst wy tegearre alle dagen seagen hoe’t sinnestrielen spatten
Pas op foar hurde wyn
Miskien wolsto my net leauwe, fynsto my in bange knyn, mar der is neat sa gefaarlik, as in dei mei hurde wyn. Hurde wyn, neat
net oars
dat it net oars wurdt as ik om dy sykje as de blêden oan ‘e beammen risselje en in wolk in tel foar de sinne
Fredige dei
Fredige dei, sa wûnder ljocht, Stil feest fan snie en sinne, Hoe wurde myn tinzen sêftkes brocht Nei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’
Beaken yn it tsjuster
By pake baarnde in kearske, jûns yn ‘e skimer stuts er it oan. It stie de hiele nacht te skinen, hy dwêste ’t yn de
De ljurk
Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder, Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op. Syn tûfe, as de helmplom fan in
Tour de Frise
L’Aubisque, Le Galibier. Jawis. Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedyk fan Harns nei Surch, mei bolderige wyn en pûsters as in orkaan, ferlytset ta
Snein
Ik wit wol, snein is yn prinsipe krekt sa lekker frij as sneon mar sneins dan fielt it krekt as wol dat frije net en
Wetter, stien en sân
Wetter, stien en sân lizze yn de palm fan myn hân koe ik mar: swimme yn de stien drinke fan it sân en sliepe op
Blikjebeppe
Us beppe hat in sykte, of, no ja, ’t is mear in kwaal. Us beppe siket blikjes! Net te leauwen. Abnormaal! Se skarrelet mei in
Talint
Fjouwer wie ik, doe koe ‘k fytse. ‘k Hie myn nocht fan it gerin. Fleurich fleach ik oer de stoepe. ‘Sjoch ris memmy wat ik
De Krobbe
In grutte krobbe wenne ûnder in stobbe mar dat wie him net nei ’t sin want sa’n hûs wie him te min Hy gie op
In eigenaardich doarp
Yn it doarpke dêr’t ik wenje binn’ in protte minsken ûngewoan, der binne fansels ek wol oaren, mar de measten mankearret dochs wat oan. Nim
mei mem allinne
heit ik wol mei dy te fiskjen moatst myn nije fuotbal sjen heit do moatst mei my healwiizje en my leare hoe’t ik myn fytsbân
se ha my op ‘e skurte hân
ik haw in pake dy’t net leaut dat se op ‘e moanne west ha dy’t de televyzje útset as der mannen mei in wite kape
By de boadskippen
Se sochten earst alle beide om in lege doaze. Hy seach ‘m earst mar ús mem mocht ‘m ha. Dêrnei stie er tafallich gewoan efter
Sechtsjin!
jeu, sjoch hjir myn nije blitse scooter, yn ‘e moaiste kleuren: read en wyt hy hat in hiel geve lûde toeter gjin seefûgel dy’t it
Fakânsje yn it bûtenlân
Op myn luchtbêd sjoch ik him kommen. Dûnkere eagen, kroljend hier. Krêftich swimt er nei my ta. Ik doch krekt as ynteressearret er my gjin
Online bin ‘k grut
altyd bin ik te berikken bin standby en daalk online altyd wol ‘k der foar dy wêze -keep up with friends, wherever- mar do… do
Begraffenis
Wy heukerje de kraach omheech en rinne stapke foar stapke yn in lange slinger achter de kiste. Ik mei de blommen drage. ’t Is droech
ad patres
Lyklama is dea, wat slim, tocht ik doe’t ik it hearde, dat earme mantsje nea sille wy him mear fytsen sjen of kuierjen mar doe’t
Brân
It baarnt yn ‘e fierte wy kinne net helpe wy sjogge hoe’t pleatsen platlizze en minsken gûle Wy hâlde ús muorren wiet hoopje dat de
ree
winter op ‘e Sweach it iis dat kreaket yn ‘e sleatten makket dea en libben relatyf op ‘e hoeke by it fytspaad njonken it âld
Bargelibben?
‘k Waard berne yn in mesterij mei withoefolle oare biggen. It ljocht wie keunst, it foer wie keunst. Natuer? Dy joech ús stank en miggen.
Wat ik letter wurde wol
Moat ik dan wat wurde letter, want is hjoed dan al foarby? Wat bin ik no wat letter net is, bin ik noch neat of
It helpt net
It helpt net om slûzen ticht te laskjen, it wetter giet op en del wannear’t ik dat wol. It helpt net om fleanrûtes op te
Portret
Nea wer seach ik hy dy’t my makke. Hy sette stil en liet my los en sei net hoe’t ik wie en neamde net myn
Yn wurden net
Noch earder as it iere grien, sil tusken swarte tûken wite huningmûltsjes bloeie, de nije maitiidsloft behappe, har fêstbite yn it hout en dan as
ik bin it wetter
ik bin it wetter benim my net de yllúzje as stoarmen my swypkje te’n lêsten in wâl te finen want ik slach tsjin de dyk
Landrover
Hikspeallen skampjend jei ik oer Mûntsjeleane – swarte ekers, dêr’t seefûgels boppe fleane yn in djip trekkerspoar troch de nije gebieten. Itselde ljocht. Deselde sâlte,
Op fersyk fan mannichien
Wês net bang, do meist opnij begjinne, mei wisberette faasje of yn ’t blinelân. Wolst de regels folgje, alles sels wol kinne, litst de stipe
(titelleas fers)
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
Frij
Freonlik de heuvels by Vaison la Romaine, net heger as by ús de dyk, en op it kastiel, as yn ús eigen keninkryk, in ljocht
De bêste broer fan ‘e wrâld
Do sitst altyd yn in rolstoel. Dyn spieren wurkje net as dy fan my. Do kinst net drinke út in beker, mar krigest der altyd
De Oppassintrale
Us heit en mem binn’ mei fakânsje. En no ha ‘k in kat, twa kninen en in hûn. Sels in geit rint yn ‘e keamer;
Myn moaiste fers
Der is in prachtich moai gedicht, ik kin it hielendal út ‘e holle. Ik wit it mei de eagen ticht, wat soe ‘k it hjir
Sportyf
‘k Mei hiel graach yn ’t swimbad lizze en ik swim ek bêst wol hurd. Mar sa’n startblok en dan dûke? Kram’le nee, dan bin
Ballet
De minsken freegje my sa faak: ‘Wat soesto letter wurde wolle?’ Dan helje ik stoer myn skouders op en sis: ‘Wit ik folle.’ ‘Do kinst
Simmermiddei
Tink dy ris yn op in dei yn ‘e simmer sitsto yn in boatsje dat driuwt op ‘e poel. Merkels en eintsjes dy boartsje om
De stjerren
Hast wolris nei de stjerren sjoen, soesto se telle kinne? Moatst mar ris riede op in jûn hoefolle it der binne. Hast wolris neitocht hoe’t
Us gimmestyklokaal
Mei ús gimmestyklokaal is alles mis: it is der te kâld of kinst der wol rane, it stjonkt der nei omkeswit en bokkepis allinnich de
Leafdesliet
Hy hat in ferske foar my skreaun, it siet ynienen yn myn tas. En doe ’t ik húswurk meitsje soe fûn ik it lytse briefke
Skuorrekoar
hark hearst dat hearst dy lûdsjes sjoch sjochst dat sjochst dy kopkes moatst net ferwege moatst hiel stil wêze moatst hiel goed sjen ja sa
Hipperhapkes
Op it mêd fan iterij woll’ se graach wat nijs betinke. Elk jier komt der wol wat by om te iten of te drinken. Mar
Dit lân
Dit lân, ik haw it heard it gûlen fan de noardewyn, it skuorren fan it iis, bekende stimmen yn de nacht. Dit lân, ik haw
It hûs
Der lei oer d ‘âlde stêd in bleke skyn de deis doe’t hja weromkaam út it easten mar nimmen wachte dêr om har te treasten
Heit
Ik hear de minsken wol praten. Ik sjoch de minsken wol sjen. Se rabje oer út heit en se rabje oer ús mem. Minsken fregen
It hâldt
De dei hat kleuren fan blau en pears it reid stiet giel as strie tsjin ’t doarp it iis leit as in flier like griis
Fiskerswyfke
72 jierren hawwe fan har antlit in print etst yn in noch net beskreaune styl op ‘e eftergrûn geve yn ’t sâlt bebiten streekjes fan
Liebesinsel
De see wie blau en helder as in spegel De sinne blonk, it wie in waarme dei En sokke dagen lis ik yn ‘e regel
Net mear fan dysels
De skonken binne net mear fan dysels. Wis, se ha dy holpen om fan ’t bêd te kommen, en binne mei dy troch it keammerke
Lytse Wize
de iene hân yn ‘e bûse fan har heite kroltsjejas de oare yn har memme fingermof rinne se nije kûltsjes yn ‘e snie dy’t knerp
De klaai is griis
Novimber Der leit in dize oer it gea yn novimber. Dampich lizze leech de wolken, lânreek dy’t de bou ferswijt. Drippen oan ‘e wynbrauwen, it
Pake
Yn ‘e kûveuze fan ‘e tiid, as in gladiator yn ‘e aow, fjochtet pake tsjin ‘e ynfaazje fan ‘e eksoaten. Mei broeikaskobben op ‘e siele
De acht hynders fan it Amelân
Wa’t op it eilân Amelân it skeane paad lâns giet, sjocht dat dêr tichteby it strân in âlde tinkstien stiet. De letters binne hjoeddedei hast
Wêr silst dy noch drok om meitsje?
Wêr silst’ dy noch drok om meitsje Dat freegje ik my wier wolris ôf Alle dagen dat húswurk En repetysjes, mear as genôch! En sa
Fize dingen
Ik byn de lippen op ‘e mûle altyd as ik fize dingen sjoch, ik prop de hannen yn ‘e bûsen, sa bang bin ik dat
Boatsjes teare
Der wiene ris dames, der wiene ris hearen, dy wiene beneamd om my dingen te learen, earst oer alle lannen en doe oer de seeën,
Werkommen
Ek dizze nacht slacht wurch, ferrêde in side fan it libben om. De bisten ha de honger sêde en keare nei de stâl werom. Sa
Wat sil dit stee?
Wat sil dit stee? Sels dit eigenste hoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân, doesto hjir noch wieste. Ek al lykje kopketten, helters en
Myn saks en ik
(foar Anneke Bron) Ik ha in oare helte it is myn saksofoan. Hy keart my binnestbûten ik lit him myn wêzen sjen. Stadichoan is hy
Oergong
Shakira sjongt foar my de pine, by donkerread behang en sigaret. Hjir boppe leit myn rêchsek klear om foar altyd fuort te gean. De Barbie
Dit hûs
komme mûzefergifpantsjes út ‘e hoalen, mei lêste keutels skiten of earste fan in nije pleach fiert houtwjirm heechtijdagen sloop in âlde muorre graaf de dampe
Moetsjen
Wie it dyn mûle dy’t it die? Dyn laits? Begear fan fonkeltosken yn dat noegjend libbensread, gebeart fan langstme en geniet, de tsjoen dy’t dyn
Brandy Cove
Tusken de griene kliffen, dêr’t de hege see De oester fan ‘e woeste kust útslikket, Smite derten bern wite stiennen yn it Blauwe wetter, rynsk,
Fergonklik
it strân leit as in skierwyt fel papier yn it lêste ljocht de tekening fan hjoed wie mar in út ‘e losse hân opsetten skets
Pyro-Jantsje
Jantsje mei graach fjurkestoke en sy docht dat dan ek faak! Nimt wat tûkjes en wat houtsjes, fjoer derby: it baarnt omraak! As lyts famke
Us heit
Ik haw in hiele leave heit hear, echt de leafste dy’t der is. Mar as hy wat foar my makket, giet der faak fan alles
Rommelmerke
Jippy, ’t is hjoed rommelmerke, altyd wer in leuke dei. Oan ‘e dyk âld guod ferkeapje, en de hiele buert docht mei. Yn in doaze
Hintsjes
Us heit sei: ‘Ik wol in pear hinnen. Dat liket my geweldich ta.’ Us mem fûn ’t plan ek net ûnaardich: dan soene we farske
Myn mobyl
Ik sit al even op ‘e fyts en ynienen, shit, o nee! Myn mobyl leit noch njonken de beker tee. Dat kaam fansels fan Annyk,
Drumme
Ik wol sa graach in drumstel ha mei basedrum, bekkens, tromme. It liket my geweldich ta, soe it der oait fan komme? Ik bin pas
De wite haai
In wite haai yn d’ oseaan sei op in dei: it is gjin dwaan sa smoarch wurdt hjir it wetter; ik hâld myn fel mar
Fragen
Hoe kin de ierde om ‘e sinne draaie al ieuwen lang en sûnder rêst? Hoe sweeft de moanne om ús hinne of hâldt in grutte
Wurkjende jongere
Ik haw in baan foar heale dagen, ‘k fertsjinje sinten by de bare bult! ‘k Hoech myn hân net langer op te hâlden, stean net
Op reis
Wy geane, sei ús heit, nei Frankryk mei fakânsje dêr is it altyd sinnich en moai waar, ús mem lei dêr tsjin yn: dêrfoar hast’
Striptease
Wy hawwe nije achterbuorlju no sûnt in wike as acht en dy feroaring op ‘e buert hat my danich yn ‘e macht. Want witste, dy
Guerilja
Ik lis op myn bûk yn ’t hege gêrs. Stadich krûp ik tichterby. Ik hâld myn proai goed yn it fizier. It bist is noch
Beppe en ik
’t Ljocht is griis, de sinne kâld. Fannacht is se stoarn, ús beppe. Juster wie se noch oan ’t skreppen yn ‘e tún, tachtich jier
Ferhúzje
Us hûs sjocht der ferlitten út, mei de gerdinen der foar wei. It wurdt al leger efter it rút, sa fielt it ek yn my.
De blompot
ik ha in skuor har man hat my dochs mei de oaren yn it hok set útstel fan eksekúsje begjin april noch even dan meie
Fryslân
om Fryslân op syn moaist te sjen kladderje ik op sneinske skuon yn myn nijste streekjespak by de seedyk op en by de see tilt
Der binne fan dy dingen
der binne fan dy dingen net te fangen yn dyn hân fier op in ôfstân bewege se en by eltse stap wat tichterby wurde se
Us kavia
Wy hawwe thús in kavia dy heart der hielendal by, sa’n fleurich piipjend bistje en ’t meast is er fan my. As ik út skoalle
It kastje
Heit soe foar mem in kastje meitsje, in soartemint fan boupakket. Der siet in boekje by mei plaatsjes, mar heit sei: ‘Nee, dat hoech ik
Tom-tomtom
Moatsto hjoed noch erges wêze, giesto gauris op ‘en paad, hast dyn nocht fan áltyd lêze, brûk dan net in wegekaart. Kaarten binne foar de
Wykeinheit
Lang lyn wie ‘k krekt as alle oaren, in heit en mem, in eigen thús. Mar no is dat folslein feroare, en wennet heit net
Filla Gigantica
Wy bin ferhuze. Fan ’t âlde hûs hien’ wy ús nocht. Hoe’t it nije hûs der útsjen soe dat ha wy sels betocht. Heit efter
It sportkompleks
Dat geëamel fan ús heit oer myn omhingjen op ‘e bank, de oerkes efter de kompjûter, de kondysje dy’t ik ha… Om fan it geseur
Lege holle
Ik wol mysels in lege holle meitsje gjin soargen oer it hûswurk ha net langer fan de wize reitsje fan as ik net slagje, it
Kampeare
Justerjûn doe soe it heve: kampeare, sa hiene wy betocht. Wy klommen op ‘e souder en hellen de tinte foar it ljocht. Kampeare yn ‘e
Master
Ik ha in nije hobby. Ik doch it eltse dei wer op ‘e nij. Moat der in learaar narre wurde, dan bin ik fan de
Jupsty Hee
Dit leave lytse lichte lietsje is in liet fan neat, it dûnset troch de strjitte driuwt samar op ‘e feart. springt by de bakker op
De Keunstfamylje
Skilderijen en skulpturen, byldhouwurken net te min, ús famylje is sa keunstich, mar ik wit net wa’t ik bin. Slacht ús mem hjoed yn ‘e
Letter
Letter doar ik dy te freegjen, as ik grut bin, net mear bang. Dan bliuw ik foar altyd by dy, mar dat duorret noch sa
Myn bêste maat
‘k Lis yn ’t gers, tichtby de roazen, ‘k tink oan dy, myn leave hûn. Djip ûnder my leist begroeven, op dyn tekken, yn ‘e
The secret
Okkerdeis lies ik yn in boekje, dat fûn ik machtich ynt’ressant: ‘alles watst wolst, kinst berikke’. Sa’n fynst, dat is fansels briljant. Ik ha ’t
De ballade fan Jitske
Jitske wenne mei har heit (hy wurke by Steatsboskbehear) Yn in húske by de Deelen. Krij de bûsdoek mar fêst klear. Jitske boarte by de
Se is op my…
Jouke sei sakrekt tsjin my dat Nynke tsjin him sei dat Ytsje tsjin har sein hie dágen wie se al op my. Ik bin ek
Fakkefulle
Ik bin in feestbeest en ik hâld fan lekker swinge yn ‘e stêd. Myn bûsjild is dus net genôch fan jild ha ‘k swier ferlet.
De race
Kom op, d’r ôf: it is al let. Wêr is myn mobyl? Ik sjoch myn sokken net. De klean gau oan, de gel yn ’t
Se seinen
Do rinst dysels nochris in kear foarby, seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se elke kear as ik efterom sjoch, tink ik: stom noch
Oer en tefolle?
Kinsto grutte minsken folgje? Under iten sei ús heit: ”t Sjocht hjir swart fan bûtenlanners ’t wurdt te fol, dat is in feit’ Mar fan
der stie in parrebeam yn appelskea
der stie in parrebeam yn appelskea de tûken swier de fruchten sjoch doe kaam de jager mei syn jachtgewear en skeat der twa pûn hagel
Lytse Wielen blues
sa fredich wie it doe, dy waarme dei doe’t ik siet by dy mei achter ús dat hege tichte reid, der is gjin wei werom
Oer de grins
‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizze aanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht. Hoe moat dat no? Moat ik it
Bitterswiet
bitterswiet bitterswiet priuwt dit lytse leafdeliet sil dyn ear ’t wol ienris heine as de fine drippen ’t reine reine litte oan dyn blinen silst
Thúskomst
Op ‘e Ivige Leane wurdt it altyd better, men krijt der hâld oan ’t fiere grien: De pleats is sichtber, tsien minuten letter fytst men
Stil momint
foar H Stil lei it grien dêr oer de lege lannen fan kleur fersketten, ’t jonge gers kroep wei wreed waard it libben skept en
(Titelleas)
hjir leit de see, breed spegeljend ûntwyk foar wa’t de jûn bekrûpt; foar wa’t allinne is, is de seedyk dêr’t jûn op jûn de sinne
Skaadrider
De wintersinne sakket al geandewei en set de westerkym yn reade gloede. In rider sjit oer ’t iis mei lange, wisse streken, de jûnloft yn
Myn maatsje
Hoe ’t it wêze soe asto der net wiest, soe ik net mear witte. Op de ôfsprutsen tiid, moarnsier, makkest my wekker. Beide, fol enerzjy,
Benaud
Ik wenje yn de kast dy’t op dyn keamer stiet. En ik kom earst ta libben as jûns it ljocht útgiet. Dan stean ik yn
Oare moarn
‘k Kin myn keammerke oprêde, of ik poets myn fyts in kear. ‘k Soe in haadstik lêze kinne, mar ik bin net yn de sfear.
Oars
Ik bin net krekt as alle oaren. Ropt ien : ‘Foarút’, dan tink ik: ‘Ho’. Ik sjoch yn griis wol hûndert kleuren, en wol net
it ballontsje
der dûnset in ballontsje troch de strjitte, flinterlicht in toutsje oan syn kontsje en in laits op it gesicht. hy hat in protte wille, rollebollet
Tolve keamers
‘k Bou in hûs mei tolve keamers, foar de fun en it gemak. Mei in swimbad en in glydbaan en in fuotbalfjild op ’t dak.
Broers
Broers… ik begryp der faak gjin jota fan! Nim no ús Tseard, dizze wike 16 wurden. No… as ik 16 waard, wist ik it wol!
Swimles
Doe’t ik by de sleat siet, seach ik in kikkert hieltyd tsjin de kant oan swimmen. Ik woe him in hân jaan, of, as er
Kreas te plak
Njoggen smaken cola en wol santjin soarten chips sûkelade, soda, kaugomkes yn trochdrukstrips sûker, fris en ranja, it moat allegear te plak, twa kear yn
Wy sa mei-inoar
’t Wie dy jûn, ik wie al boppe en ik boarte noch wat om doe ’t ús mem ús stie te roppen en ik wist:
Sûnder flechten fierder farre
Wy wiene yn in see fan blommen beppes âld tafelkleed wie it flot it hiem de blommesee do wiest de kapitein en ik de stjoerman
Hiske en de Froask
Der is yn myn túntsje in smûk aardich plakje, dêr mei ik graach wêze, beskûle yn ’t grien. Mei boppe myn holle, in ticht blêdedakje
De busfyts
‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse. ‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt… Dy ferhipte fytskaai ek, ik bin dat rotding wer ris
Nachtrit
In stille nacht. It lampeljocht bleek en kâld strykt ûnmeilydsum lâns in hûs, in beam en in âlde pleats mei dingen net te neamen, sa
En wa bisto?
Hast’ dat ek wol ris? Do stiest foar de spegel, se sjocht dy oan, freegjend ‘En wa bisto?’ Is sy deselde as my, of bin
Kontrôle
Ik bin net bang fan ‘e toskedokter. Ik bin net bang fan ‘e toskendokter syn stoel: kinst dy der sa lekker yn deljaan. En dy
De nacht
Ik tear de earmen om it liif en lûk de lamme skonken yn. It lêste wat myn blik noch heint is ’t stille hingjen fan
koe dit mar
koe dit mar it gedicht wêze dat as in stielen boarstel bjint en krast oer âlde koarsten behang fan muorren skuort it griis beton har
Libellen
neisimmerske ljochtspegelingen libellen kruse myn paad kleurich as yn sudliker streken op ‘e rûge tafel ûnder eachweid jout de luchtige siel har del boade fan
troch gatten
dy simmers wachte ik fergees op lûden út de swanneblom kroep de sleatswal nei de hikke ta troch gatten yn it ramtwurk fan hout en
De reis
Giesto op reis? Dan giest om wat te finen: in faach besef faaks earst, mar geandewei begjint it garjen. Meastal lytse dingen: in ûnbekende beam,
Ofslútdyk
De bus rydt as in keamer troch de nacht, de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst, lofts de bedimme see, nea yn ‘e
Der hat in tiid west
Der hat in tiid west sa leare ús de fossile fynsten dat de kontininten fan Grienlân oant Fjoerlân befolke wiene mei reuzereptilen, dinosauriërs, roppige, út
Foardracht
Hannen by ’t liif lâns Goed de seal yn sjen Oe, dêr sit de sjuery Wat wie ek wer de earste sin? Ik graaf gau
Rotsjoernaal
Myn broer is o sa sterk kin fjochtsje as in tiger hy nimt it foar my op as wie ’t in echte kriger Myn broer
Skake
Ale-Jan is net sa’n sporter. Hy sit leaver op ‘e stoel. Hat in hekel oan bewegen. Inkeld skaken fynt er cool. Wurch dat wol er
Tattoo
Ik bin as teen-ager net min: ik ha ferkearing, mei Jan-Geart, ik praat Ingelsk en ik smook en rin mei de nâle bleat… Sa gean
Fytse
Wat in drokte hjoed yn Boalsert, it is twadde Pinksterdei. Fytse lâns de alve stêden. Geart en Gjalt dy dogge mei. En dat dogg’ se
Dy stomme triennen
As sy wol nei it feestje mei. En ikke, ikke net! As hy wol lang opbliuwe mei, en ik moat al op bêd. As ik
Myn wrâld
Ik wit in hiel moai paadsje ik kin it fine oaren net it ropt allinne my kom, seit it, kom hjir achter leit in lange
Fet cool sterk
‘k Wie sa graach as omke Jan, ek sa’n fet cool sterke man. Hy tilt sa mar allee hop, mei ien hân in hynder op.
Us mem en ik
Us mem wol graach freondinnen wêze, se docht as bin we och sa dik. Se moat sa noadich ek myn boeken lêze, mei in knypeach,
Nije auto
Ús heit hat in nije auto. En grutsk dat hy dêr op is: ‘Hy kin wol 250, ja wier, wat ik jim sis.’ Kompleet mei
fan fallen en oerein
do hast dy klaaid yn ’t pimpelpears by pompeblêdetrui en sjaal do rinst hiel hoeden lears foar lears troch farske snie mei redens yn ‘e
Myn broer
myn broer en ik sa stoer by’t beltsjedrukken hofkesjongen en ’t pleagjen fan ús mem ik en myn broer breinroer mei heit op ‘e bromfyts
Sprútses
Oeren sit ik al oan tafel, mei seis sprútsjes op myn board. Ik wol se dêr graach lizze litte, mar ús mem seit: ‘Ite! ’t
slangen
foar de tinzen dy’t nachts by my krûpe soe ik de doarren slute wolle want op’e grins fan sliepen slûpe slangen troch kieren en sisterje
Ôfskie fan Skylge
Lit de sinne noch hiel efkes dûnsje mei dyn hier. Omearmje de dunen, boartsje mei de beammen, glimkje blier. Lit de weagen fan frijheid noch
Just for kicks
As nimmen sjocht wat Minne docht fytst er by tsjuster sûnder ljocht hoewol’t syn lampe it wol die. As nimmen sjocht mist er de kick
Neven
Alle libben hat in sin oan de ein en by ’t begjin. Sels al hat men op in jûn, in neefke op ‘e keamer fûn,
De pleats
Om wer sân jier te wêzen. Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter. Myn houtsjes skrasse oer de grêft. Op ‘e souder skimmelet it âlde
Lyts
famke giet dwyl fan ’t wikseljend ljocht de dyk del, draaft yn ‘e sinne om de grutte hannen fan it skaad foar te bliuwen, oant
Fûgel
Hoe’t ik siferje, ienris, twaris, ik kom altyd op itselde slútstik, der bliuwt gjin duit mear om te fertarren. It feest is dien, de wyn
Simmerjûn oan ‘e Far
de dize dûnset oer de greiden leit in ljochte tekken oer it gea in reager dikert tusken reiden muskusrotten hoffenje har de lea reidhintsjes hoedzje
It skiere lân
’t Wurdt hjerstich oer it fjild de wrâld bestillet ta in frjemde dize pleatsen steane der fersille hinne âld en skier en oan de loft
(titelleas fers)
slút de gerdinen en slút de wrâld út fan haat en wrok oeren en klok gerop en geraas in tsjokke waas fan wurden lege lege
Dreamleafde
yn ‘e winkelstrjitte krûpst my oan noas tsjin noas each yn each hân yn hân sweve wy op in eilân yn de minskesee de mannichte
wintersnipperdei
der waait in winterwyn om myn bêd grypt my yn gips en stive lekkens in skerpe skjirre knipt myn kontoeren út kreakjend iis stekt yn
eigen gedicht
hjir stean ik yn it felle ljocht in frjemde dichter hat foar my betocht wat ik hjir sizze kin mar mient hy it goed as
It wie winter
It wie winter en se sei ‘nee’. De jonge hie in nuete krie, dy’t middeis op him wachte. Woe se him sjen? Se sei ‘nee’
Leafde is…
Leafde is in taal want do moatst wurden fine foar ien dy’t by dy past, oars as dy, mar krekt dêrom, net ien yn ’t
Bist der altyd
nachts fan út myn waarme bêd fiel ik dy omrinnen troch de went fan myn lea hear ik dy yn petear mei myn gedachten en
Lânskip
Doopje dyn pinsiel yn wetter en begjin mei it blau, it sulverblau fan de see dat de sinne heint, mar likegoed donker en driigjend wurde
seedyk
mangele tusken elemintêre rivalen heechskouderet de dyk, yn duorjend omtinken ferslingere oan kearen en hâlden. see driuwt sâlt yn stiennen pûsten. fan minsken opsmiten basalten
