Oan it plusen kleed, alhiel fersliten,
sit pake boppe syn klykje ryskipkerry.
In inkelde lepfol hellet triljend de mûle,
it measte rûgele der earder al by troch.
Unferwachts fersjit lâns blomkebehang
it koekoekswicht en docht ketting ratteljen,
pake de hannen heffen, holle justjes bûgen.
Syn glêzige blik stoarret troch finsters fan juster
de tún yn, dêr’t triennen in rysfjild rynsk bewetterje
wylst de âlde spinnekopmûne mealt en
froulju yn sarong kuorren drage, keunstich
op ‘e holle, mei knalgiele kokosnuten.
‘Lekker kipkerry jonge, dat haw ik gâns leaver
as kappesyn’ en pake kriget fan de flier, ûnder
bôlekrommels en ryskerls, it kykje fan in kreas
soldaat, in jonge noch, mei klewang en karabyn.
‘Nea lit ik my wer ferkatse, keardel’, grommelet er
en mei docht er de tosken yn in kopke.
‘As ik dy rysrommel ek mar sjoch,
kin ik wol spuie, bin ik al sêd’.
De holle sakket d’ âld strider foaroer, it rûngear stâl
stiet yn ’t skaat by juster op it blomkebehang
wylst syn flibe in luchtbûltsje blaast dat,
lykas pake’s wêzen, stadich útinoar spat.
